Page 55 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Κωνσταντίνο ότι είχε την υποστήριξη τη δική μας για κάποιο θέμα.
Επίσης οι άλλοι δύο είπαν ότι θα στήριζαν τον Κωνσταντίνο «… όταν
έρθει η κατάλληλη ώρα». Τι να σημαίνει άραγε αυτό; σκέφτηκα.
Επίσης άκουσα και κάποια χρηματικά ποσά. Έλεγαν για χιλιάδες
χρυσά φλουριά και ότι τόσο η βενετική παροικία της Πόλης όσο και
η γενοβέζικη θα ήταν δίπλα του. Σε ποιο θέμα; Κινδύνευε άραγε ο
Δεσπότης από κάτι; Δεν μπορούσα να καταλάβω. Στη συνέχεια ο
Κωνσταντίνος κάτι είπε… μάλλον ότι τα πράγματα αλλάζουν κι ότι ο
στόχος του είναι η Πόλη. Μα τι εννοούσε; Αφού εκεί πήγαινε κάθε
τόσο αυτός. Απ’ όσο ήξερα, ήταν σε συχνή επαφή με τον αδελφό του
τον αυτοκράτορα. Αν κι εδώ πρέπει να πω ότι, ήδη μετά την
απελευθέρωση του Μοριά από τον Κωνσταντίνο, ανάμεσα στους
Παλαιολόγους στον Μυστρά είχαν αρχίσει οι δολοπλοκίες για το
ποιος θα κυβερνούσε.
Λες γι’ αυτό να ζήταγε την υποστήριξή τους ο Δεσπότης;
Ετοιμάζει τώρα εμφύλιο πόλεμο; Αλλά γιατί να γίνει εδώ σ’ εμάς,
στην επαρχία; Τη μοναδική καλή επαρχία της αυτοκρατορίας μας;
Ενώ αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου, άκουσα πίσω μου βιαστικά
βήματα. Οχ, αυτή είναι η μάνα. Την ειδοποίησαν οι υπηρέτριες. Θα
με διώξει στα σίγουρα. Δεν έχω άλλο χρόνο, σκέφτηκα και χτύπησα
την πόρτα. Λίγο μετά άκουσα το «ναι» και μπήκα με το δίσκο στα
χέρια.
«Σας έφερα λίγο γλυκό», είπα.
«Καλώς την Αννούλα!» πετάχτηκε ο Δεσπότης με χαρά.
«Πάνω στην ώρα!» είπε κι ο Βενετός.
«Καλώς όρισες!» είπε ο Γενοβέζος.
Ύστερα από ένα τέτοιο καλωσόρισμα, ο πατέρας δεν μπόρεσε να
με διώξει. Απλώς δαγκώθηκε, χαμογέλασε και μου είπε:
«Άφησέ το… θα σερβιριστούμε μόνοι μας».
Δεν τον άκουσα και πάλι. Αντίθετα, πρόσφερα μόνη μου το γλυκό
και το νερό σε όλους. Και τότε έγινε κάτι που δε θα μπορούσα καν
να φανταστώ. Όταν έδωσα το νερό στον Κωνσταντίνο, αυτός με
τρόπο μου έπιασε το χέρι και μου είπε «ευχαριστώ, καλή μου». Τα
μάτια του, καταπράσινα όπως ήταν, είχαν καρφωθεί στα δικά μου.
Ένιωσα να με καίει κάτι μέσα στην καρδιά μου κι ο δίσκος