Page 33 - Nilai Shahid al-Quran

sepenuhnya. Hal ini kerana al-Quran merupakan sumber utama disiplin ilmu

berkenaan. Oleh yang demikian, tatabahasa Arab perlu tunduk kepada kefasihan nas

al-Quran termasuk semua qiraat dan bukan sebaliknya. Unsur kedua adalah subjek

teori, iaitu tertumpu kepada kaedah-kaedah tatabahasa yang bertembung dengan nas

al-Quran dan qiraat. Unsur yang ketiga adalah isu yang timbul daripada percanggahan

tersebut dengan lebih mendalam. Unsur yang terakhir pula adalah pemurniaan kaedah

yang didapati bertembung dengan nas al-Quran ataupun qiraat agar menjadi kaedah

yang seiring dan selari dengan al-Quran dan kepelbagaian qiraat yang sahih.

Pemurnian kaedah dalam teori ini terbahagi kepada dua keadaan iaitu; pemurnian

yang disepakati dan pemurnian yang tidak disepakati. Bahagian kedua pula

dikategorikan kepada tiga penyelesaian iaitu; penyelesaian terhadap isu percanggahan

yang jelas, penyelesaian terhadap isu percanggahan yang kabur dan penyelesaian

melalui penerimaan ta‟wil (pengubahsuaian).

Secara praktikal, di dalam buku tersebut teori ini telah menyenaraikan 40 kaedah

tatabahasa biasa (al-ma‟luf) yang dibentuk tanpa merai kepada nas al-Quran dan

bentuk-bentuk qiraat. Kaedah tersebut telah menjadi titik perselisihan pendapat dalam

kalangan para sarjana tatabahasa. Namun, kesemua kaedah itu telah berjaya

dimurnikan semula oleh al-Ansari berasaskan nas al-Quran dan Qiraat yang mutawatir

(Al-Ansari, 1984).

Sebagai contoh, kaedah tatabahasa biasa menyatakan bahawa “wajib idafat

c
(disandarkan) idha al-shartiyyah kepada jumlah fi liyyah sahaja tetapi tidak harus

ditambah kepada jumlah ismiyyah. Beliau memurnikan kaedah berkenaan dengan

15