Page 96 - Nilai Shahid al-Quran

bahasa Arab, sebagaimana ia juga berfungsi sebagai agen penyatu yang dapat

merungkai segala perselisihan dalam bahasa ini (Al-Suyuti, 2006).

Apa yang dapat difahami di sini adalah al-Quran telah diterima sebagai shahid dalam

tatabahasa secara sebulat suara (tanpa perselisihan) kerana ia dirujuk bagi meneliti

ketepatan susunan sesuatu ujaran dalam bahasa Arab (Al-Mulhim, 2006). Tidak ada

susunan lain dalam bahasa Arab yang bermutu tinggi jika hendak dibandingkan

dengan susunan al-Quran. Oleh sebab itulah, al-Suyuti telah menegaskan bahawa

selagi sesuatu qira‟at al-Quran itu mempunyai riwayat walaupun shadh maka tetap

boleh dijadikan hujah. Beliau turut berpendapat bahawa mustahil para sahabat

Rasulullah s.a.w boleh berbohong, apatah lagi menokoh-tambah dalam bacaan al-

Quran, sementelah al-Quran itu sendiri dalam pemeliharaan Allah (Al-Suyuti, 2006).

Oleh sebab itulah ramai dalam kalangan sarjana tatabahasa bersetuju bahawa al-Quran

adalah shahid utama bidang ini. Tidak ada satu sumber yang dikarang dalam bidang

c
tatabahasa tidak mengambil al-Quran sebagai shahid utamanya (Jum ah, 2009). Ini

bermaksud semua kaedah tatabahasa perlu tunduk kepada al-Quran dan bukan

sebaliknya al-Quran perlu ditakwilkan agar bertepatan dengan qiyas dalam tatabahasa.

Perkara inilah yang ditegaskan oleh Al-Ansari (1984) bahawa tidak ada istilah qiraat

al-Quran yang terkeluar daripada tatabahasa, walaupun qiraat itu berstatus shadh.

Sebaliknya pula, kenyataan dalam tatabahasa itulah yang perlu dimurnikan sedaya

mungkin agar ia selari dengan al-Quran, seperti mengkategorikan kaedah tatabahasa

kepada “banyak keadaan dalam tatabahasa” dan “sedikit keadaan dalam tatabahasa”.

c
Sebagai contoh, boleh disandarkan idha al-shartiyyah kepada jumlah fi liyyah dalam

78