Page 10 - Lettera pastorale 2020 GEO
P. 10
10 არაჩვეულებრივად ჩვეულებრივნი
იყო საუბარი სხვათა შორის „ოდენ ადამიანურ“ ფა-
სეულობებზეც, და სწორედ იმის გამო, რომ ისინი
ადამიანური იყო, მოიაზრებოდნენ ცხონებისათვის
გარეშედ, თუმცა ყოველი ადამიანური ფასეულობა
ფასეულობაა და ამიტომაც ვერ იქნება უცხო ხსნი-
სათვის. არ არსებობს ადამიანური ფასეულობა,
რომელიც არ შედიოდეს სიწმიდის გზაში. კაცობრი-
ობის ტიპი, რაც განახორციელა ქრისტემ არის ადა-
მიანურის ყველაზე ნამდვილი საფუძველი.
მაშასადამე, სიწმიდე ყოფილა ჩვენში არსებული
ადამიანობის აზრის სრული გამოხატვა. ეს ნიშნავს,
რომ სიმპათიითა და ემპათიით იყო განწყობილი
ყოველივე ადამიანურისადმი, პუბლიუს ტერენციუს
აფროს ცნობილი გამონათქვამისა არ იყოს: „Homo
sum, humani nihil a me alienum puto“ (ადამიანი ვარ
და არაფერი ადამიანური არ მეუცხოება) ნიშნავს
აგრეთვე მთელი სიმკაცრით წინ აღვუდგეთ არაა-
დამიანურს: სიძულვილს, სისასტიკეს, ბრმა ძალა-
დობას, ცინიზმს, ვულგარულობას, უფრო სუსტის
ექსპლოატაციას, კორუფციას... ის, რაც პირველი
გეცემა თვალში წმიდანის დანახვაზე, მისი სიწმიდე
როდია, არამედ მისი ადამიანობაა!
ქმნილებაში, და მით უმეტეს ადამიანში, არსე-
ბული მშვენიერება გადაეშლება მას, ვისაც სუფთა
მზერა აქვს, ანკარა და ღრმა. რეალობისაგან თა-
ვის არიდებაზე როდი ვსაუბრობთ, რათა ხიბლისა-
გან თავისუფალი ცხოვრებით ვიცხოვროთ, არამედ
რეალობის სიღრმეში, გონიერებით კითხვა იგუ-
ლისხმება. მართლაც, შესაძლებელია ეშმაკისეული,
„დიაბოლური“ მზერა (ბერძნულში dia - გასწვრივ
და ballo - სროლა, გამყოფი/დამშორებელი), ვინც
ყოფს და კეტავს ყოველ რეალობას მისსავე თავში
და ართმევს მათ შემდგომ მნიშვნელობას, მნიშვნე-
ლობას, რომელიცა აქვს კონტექსტთან, სხვებთან
