Page 32 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 23

Γ ΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ;

Μιὰ νέα φωνὴ στὴν Εὐρώπη,

τοῦ Gerard Piemt H ὑποὸοχὴ ποὺ ἑπιφύλαξε ἡ Εὐρώπη στὸ ἔργο τοῦ Ρῐτσου τὰ

τελευταῖα δεκαπέντε χρόνια, οἱ σιωπὲς κι οἱ ἀποσιωπήσεις, οἱ ἐλάχι-

στες τιμὲς ποὺ τὸ συνόὸεψαν στὴν ἀρχή, ἡ βαθμιαῐα του ἀποκάλυψη

μετά, κι ἡ καθιέρωοή του ἐντέλει, τώρα τελευταῖα, ἔρχονται στὴν κα-

τάλληλη στιγμὴ νὰ μᾶς θυμῑσουν πὼς ἡ εἰκόνα πού σχηματίζουμε γιὰ

μιὰ ξένῃ κουλτούρα ὀὲν εἶναι ποτὲ ἀπροκατάληπτη. Ἀπ’ τὴν πλευρὰ

αὐτή, ειναι ἐξαιρετικὰ ὸιὸακτικό và παρακολουθήσει κανεῑς τὴ μοῖρα

ἑνὸς ἔργου ἔξω ἀπ’ τὰ ἑθνικά του σύνορα. Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει συν-

ήθως ειναι ὅτι μιὰ αὐθαίρετη καὶ προκαθορισμένη θεώρηση τὸ ἀλλοι-

ώνει καὶ τὸ παραμορφώνει κατὰ τρόπο παραπλανητικό. Στὴν περί-

πτωση τῆς Ἐλλάὸας ἡ παρανόηση ἧταν”ἐξ ἀρχῆς ἀναπότρεπτη. Ἡ μα-

κρὰ παράὸοση τῆς Ἄναγέννησης, τοῦ κλασικισμοῦ καὶ τοῦ ρομαντι-

σμοῦ παρεῖχαν, ἐκ προοιμίου, τὸ πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῑο ὄφειλαν νὰ

ἐνταχθοῦν τὰ νεοελληνικὰ ἔργα. Ἀπ’ ὅπου καὶ μιὰ κάποια ἀπογο-

ητευση.

32