Page 48 - ΑΝΤΙ - Τεύχος 23

ὁρομείο, καὶ τὸ περιμεναμε μὲ λαχτάρα ἔστω

καὶ λογοκριμὲνο καὶ πετσοκομμένο. Χαιρετισμὸς στὸν Ποιητὴ

Στὸν “An Στράτη, μόλις ὲρχότανε τὸ βαττόρι

κατεβαίναμε ὅλοι στήν παραλία. r ινόταν χα-

λασμὸς μέχρι να μοιραστεῐ ἡ ὀιλληλογραᾳίαΔ

Κι· ὅταν ὁὲν εῖχαμε γράμμα παρηγοριόμασταν. Τοῠ Τάσου Βουρνᾱ

Δὲν πειράζει, λὲγαμε, που.ὁὲν εῐχαμε μείς, εἶχε

ὁ Γιάννης. Γιατὶ ξέραμε πόση χαρὰ ἓπαιρνε μὲ

τὰ γρὸμματα καὶ τὰ δέματα καὶ δὲ θᾶαμε νὰ Θεωρῶ τὴν ωοοκὶηση τοί1 «Ἀντί» να συμ- που ὁ θάνατος pd; ἒγνεᾳ ε με τα κοκκαλιάρικα
μετασχω στὸ τιμητικὸ τεῦχος του. το ασιερω-
mun-m του, ὁ Ποιητής. ἀκολουθιῐιντας τὴ
κακοκαρὸίζεται. Ὁ Ρίτσος ἐπαιρνε καὶ πολλὰ μὲνο στὸ Γιὰννη Ρίτσο. où μιὰ εἶ’νοια τῆς τυ- θαυμαστή συμβουλὴ ’τοίΙ Καβαση να ξεκουρα-

δέματα. Λίγοι ἐπειρναν ἀπ’ τὰ σπίτια τους, μα
χης πρὸς τὸ πρόσιυῖτό μου. Γιατὶ ὁ Γιάννης Pi- ζεοαι ἀπὸ τὴν τέχνη με τὴν τέχνη. ζωγρὰῳιζε

ὁ ποιητὴς εἶχε πάντα τὰ περισσότερα. τοος εἶναι αὒτὴ τη στιγμὴ τὸ μεγαλυτερο κεη ά- καθημερινὰ ὸεκάὸες πορτραῐτα κρατουμένων

Σὺμφωνα μὲ τὴ συνήθεια καθὲνας που λαιο τοῦ τόπου μας on) χῶρο τῆς ποίησης. ἀγωνιστιῖΝ. Τὸ προϊὸν αὐτὸ τοῦ μόχθου του

ἓπαιρνε ἕνα δέμα παράδινε ἕνα μέρος ὰπὸ τὸ ἀλλὰ καί μιὰ παγκοσμια q υσιογνιιιμία που κα- ξεῑτερνα ἴσως τὰ χίλια κομμάτια. Ἠταν ἡ εἰκο-

περιεχόμενο σιὴν ὁμάὸα γιὰ νὰ μοιραστεῐ ταυγάζει τὸν συγχρονο ποιητικο λόγο. Κι νογραᾳηοη του μαρτυρίου τῶν Ἑλλήνων. τὰ

στοὺς συντρόφους τοῦ στρατοπέδου καὶ τὰ ἀπόδειξη οί τιμὲς μὲ τὶς ὁποῑες τὸν περιβάλ- ἀχνά. γερασμένα καὶ θλιμμένα πρόσωπα τῶν

ὑπόλοιπα τὰ κρατοῡσε στὴ σκηνή του. Τὸ ῖὸιο λουν σ” ὅλη τήν Εὐρώπη σήμερα. Ἠ ἀὸιάκοπη ἀνθρώπων, τὰ σιωπηλά. ἀλλὰ τόσο «ᾳλύαρα»

ἔκανε καὶ ὁ Ρὶτσος. Μόνο ποὺ κί’ αὐτὰ ποὺ παρουσία τῆς ποίησής του, οἱ ἀλεπάλληλες με- μάτια τους, Μιὰ μαρτυρία εἰκαστική, που ξε-

κρατοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του τὰ μοίραζε στοὺς ταφράσεις καὶ ἐκὸοσεις τοῦ ποιητικοῦ του ἐρ- περνοῠσε τὴ ὸυναμη τοῦ λόγου σαν καταθεση

ὲπυσκέπτες του. Καὶ γιὰ νὰ πσῦμε τὴν ἀλήθεια, γου στὶς μεγάλες εὑρωπαϊκξς γλῶσσες. of τιμὲς ἀπὸ την πλευρὰ ἑνὸς κορυφαίου τοῦ στίχου.

κανεὶς ὁὲν ἔμενε νὸ. μὴν ἐπισκεφθεῐ ἐκεῖνον που τοῦ ἐπιὸαψίλευσε. ἔστω καὶ καθυστερη- Στη Λερο ἡταν οἱ πέτρες. ΔΑκολουθιῖΝτας

moù εἶχε ὸεμα. μένα, τὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. ὸεί- τίς ὸιακυμανσεις τοῦ ὄγκου τους, ἀπελευθέ-

χνουν ὅτι ό Γιαννης Piton; 0' ὅλους τοὺς το- ρωνε. ,μὲ τὰ χρώματά του. τὰ σχήματα ἐκεῖνα
Στὸ καλύβι ποὺ ἓφτιασαν κοντα στὶς σκηνὲς

πσυς καὶ σ“ ὅλους τοὺς καιροὺς εἶναι ἕνα που εἶχε συὶλαβει ἡ ([αντασία του, ὅπως ὁ
καὶ ἒμενε ὁ Ρὶτσος, τὶς γιορτὲς εἶχε μεγάλη κί- πνευματικὸ στήριγμα πρώτου μεγέθους, γλυπτης ἀπελευθεριὶννει μὲ τὴ σμίλη ἀπὸ τὸν

νηοη καὶ πολλὲς ἑτοιμασίες. Στὴ γιορτή τοῦ Τριὰντα καὶ περισσότερα χρόνια ὁ ποιητὴς ὁγκο τοῦ μαρμάρου τί* ὅραμα του. τΗταν κα-

ποιητή ἔπρεπε ὅλοι νὰ περάσουν νὰ τοῦ ποῦν μὲ τιμᾶ μὲ τὴ φιλία του καὶ τὴν ἀγάπη του. Τὰ τόπι καὶ τὸ σχὲὸιο καί οἱ πίνακες σε ἓγχρὼμες

χρόνια πολλὰ καὶ νὰ πάρουν τὸ γλυκό τους. Ὁ δέχομαι σὰν εὐεργεσία καὶ μακαρίζω) τὴ γενιά μονοτυπίες. "Ola τοῦτα ἀποτελοῦσαν γα τὸν

Ρίτσος καθότανε μὲ χαρὰ καὶ περίμενε ἀκού- μας ποὺ συνοδοιπόρησε μαζί του σε πολιτι- ποιητὴ τὴν ἀνάπαυση τοῦ πολεμιστῇ. Γιατὶ ὁ

ραοτος νὰ δεχθεῖ τὶς εὐχὲς ὅλων. ’ κοὺς καὶ πνευματικοὺς ἀγῶνες. Γιατὶ ὁ Ρὶτσος Ρίτοος ὸὲν (ιᾳησε οὔτε λεπτὸ τὴν ποίηση,

Θαρρᾱ) πὼς ὁὲν ὑπάρχει ὲξόριστος ποὺ νά ὁὲν ἓλειψε ποτε ἀπὸ τὸ προσκλητήριο τὼν και- ἀκόμα καὶ κάποιες ὦρες ὀδύνης για ὅλους pa;

’κουσε ποτε τὸν Ρίτσο νὰ βαρυγκομίοει ἢ νὰ ρῶν καί, πρῶτος ἀπὸ τὸν πνευματικὸ κόσμο, εκει κατω.

παραπσνεθεῑ. Ὺπόφερε ὅλα τὰ δεινὰ μὲ τὸ χα- (ιδραχνε κάθε ([ορὰ τη σάλπιγγα τῆς πατρίδας. Ἑκατοντάὸες fumet ανθρωποι ποὺ παρακο-

μόγελο καὶ τὴν πορηγοριὰ στὰ χείλια στί» Μακρονησμ mm An Στρατη. cri] Γυύιρο. λουθοῦσαν τὴ ζωή του στὸ οτρατόπεὸο ὸεν

Γιὰ μᾶς ἠταν ὁ μεγάλος ποιητὴς τοῦ ἀγῶνα on] Λερο. Ηταν σχεὺον μιὰ εὐτυχία vù βρί- μποροῡσαν νὰ ᾳανταστοῡν ὅτι ὁ μόχθος τοῦ

μσς, ὁ ἴδιος ἒνιωθε σὰν ἀγωνιστὴς ἀνάμεσα σὲ σκεσαι ὁίπλα του τὶς φοβερὲς ὢρες τῆς βίας. ποιητή μοιάζει μὲ τὸ μόχθο τοῦ ἐργάτη. “Elih-

ἄλλους ἀγωνιστὲς ποὺ ὅλοι μαζὶ ἠταν ἐξόρι- Θυμᾰμαι πόση γαλήνη σκόρπιζε ἡ παρουσία παν τὸ Ρίτσο σκυμμένο στὸ τραπεζι του. ἦ με

στοι ἐπειδὴ πάλευαν γιὰ τὰ ἰὸανικά τους. Δὲν του στὸν εφιαλτικὸ Ἰππόὸρομο τὶς ἂγριες τὸ μπλοκάκι στὸ χὲρι , να γράφει με τὶς ὦρες,

ἤθελε ποτε νὰ ξεχωρίσει, Γι’ αὐτὸ ὅλοι τὸν ἐκεῑνες νὺχτες τῶν τὰνκς καὶ τοῦ αἳματος. ἀᾳοσιωμένος οτὸ ἔργο ποὺ ἔταξε τὸν ἑαυτό

ἀγαπούσαμε. Ἠταν καὶ εἶναι ὁ δικός pa; ἂν· Ἀτάραχος ὁ ποιητής. μὲ τὴ ματια του στυλω- του. μὲ ρυθμοὺς δουλευτή στήν παραγωγή, Γιὰ

Θρωπος. μένη πάντα στὸ μέλλον, ἠταν ἡ προσωποποί- τὸν ποιητὴ τὸ λατινικὸ ρητὸ «Nula Dies. Sine

ηση τῆς ὲγκαρτὲρησης καὶ τῆς ἐλπίδας. Linea» (καμιὰ ἡμέρα οιχως να γράψει Emu)

Δ. Καλδὴς Στὴ Γυάρο, tic ἐφιαλτικὲς ὲκεῖνες ἡμὲρες καὶ μυα γραμμὴ) ἠταν ἡ πρώτη του ὲπώίωξη.

Ἀκὸμα καὶ τὶς μέρες ὅπου οἱ γιατροὶ εἶχαν

πιστέψει ὅτι ὁ Θάνατος φτερουγίζει πάνω ἀπ’

τὸ κεφάλι τοῦ ποιητῆ, αὐτὸς ὁὲν εχασε οὔτε

στιγμή τὴν αὐτοκυριαρχία του. Καὶ ἤξερε πολὺ

καλὰ τὴ γνωμάτευση. Ἀντίθετα ρίχτηκε μὲ

περισσότερη ζέση στὸ γρὰψιμο, θέλοντας νὰ

ἀφήσει πίσω του ὁλοκληρωμένη τὴν ποιητική

του δουλειά. Αὐτὸς δούλευε καὶ μεὶς κλαίγαμε

κρυφά.

Θυμᾶμαι τὴν ἡμέρα ποὺ τὸν ἒπαιρναν ουν-

οὸεία γιὰ τὸ Ἀντικαρκινικό. Τὸν πήγα ὡς τὴν

πύλη τοῦ στρατοπέδου, σπαράζοντας μέσα

μου καὶ προσποθ ὠντας νὰ κρυφτᾱ), ἀπὸ ποιόν;

ἀπὸ τὸν Ποιητή, ποὺ βλέπει μέσα pa; σὰ vb.-

μαστε ἀπὸ γυαλί. Μιά στιγμὴ βγάζει ἀπὸ τὴν

τσέπη του μιὰ πέτρα ζωγραφισμένη καὶ poi: τὴ

ὁίνειῑ

- Πάρε γιὰ νὰ μέ θυμᾱσαι, μοῠ λέει σιγανύ..

Ἡ κεᾮονομία, ὁ λόγος μὲ σύπριψαν· Ἀρ-

χισα νὰ κλαίω φανερά, ὰὸὑνατο νὰ κρατηθῶ.

Καὶ τότε ἑγινε τοῦτο τὸ ἁπίστευτο, νὰ μὲ πα-

ρηγορεῖ αὐτός, ποὺ ὅλοι πιοτεύαμε πὼς ὁ θά-

νατος τὸν σημάδευε...

Εὐτυχῶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα, γιὰ τὴν ποίηση

καὶ γιὰ μὲιςὸ ποιητὴς ὁὲν εἶχε ὅ, τι ὑποπτεύ-

θηκε ἡ ἐπιστήμη. Ἔχουν περάσει ἀπὸ τότε ἒξη

καὶ παραπάνω χρόνια, Κρατῶ πάντα ἐκείνη

τὴν πέτρα πάνω στὸ τραπέζι τῆς δουλειᾱς μου,

ἀνεκτίμητο ὁῶρο του καὶ σύμβολο εὐψυχίας

καὶ καρτερίας μέσα στὶς μαῠρες ὲκεῖνες nées;

\A’ ζ μαι τήν ἀνάγκη νὰ γαληνέψω ἁπλῶνω τὴν πα-
τοῦ τρόμου τῶν στρατοπέδων, Ὀταν αἰσθάνο-

Ê ι

λάμη μου καὶ τὴν ἀγγίζω. Ἡ θαλασσινὴ

πέτρα μὲ τὰ σχέὁια τοῦ ποιητή ε ναι γιὰ μένα

ma παρουσία ὁλοζώντανη. au“: πιστοποίηση

τοὺ με βεβαιὼνει ὅτι πλάῑ στὸν ποιητή κάναμε

κι ἑμείς οἱ συγκρατουμενοί του τὸ καθῆκον

pa; στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς τυραννίας.

ῐάσος W