Page 155 - ҚАЗАҚ ӘДЕБИЕТІ. 5-СЫНЫП. АТАМҰРА. СҮГІРБЕКОВА А.І.

5

Шешеймен бір-екі ауыз сөз алмасып, бойы үйрене бастаған
Райханның:
– Әже, осы сіз шын әжесіз бе? – дегені қарап отырмай.
– Өзі не деген сүйкімді бала, бәрін біліп тақылдап отыр. («Тіфә,
жерге түкіріңіз», – дей жаздап, ернімді қымқыра қойдым). «Әже»
дейді мені. Жас келіп, балалар өсіп жатқан соң, қайтіп әже бол­
массың. Уақыт өзі соған әкеледі екен ғой.
– Әже, әже болсаңыз, онда бізге ертегі айтып беріңізші, – деді
сөздің ретін бағып үндемей отырған Ая сабырлы қалпын сақтаған
күйі. Жолдастың жұбайының саңқылдаған өктем үні тағы естілді:
– Әй, мына Азаттың қыздары мүлдем басынайын деді ғой, ей!
Біздің бабушка сендерге немене, ойыншық па еді сонша. Жоқ,
бұрынғының ертегіші кемпірі ғой деп пе едіңдер, өтірік-шынды
қиыстырып соға беретін. Кісінің мазасын алмай, ойнаңдар ана
балалармен.
...Тамақ ішіліп болып, ыдыс-аяқ жиналуға айналған кезде:
– Әсия, сәл кідіре тұр, апамыз ас қайырсын алдымен, – дедім
үлкен кісі отырған жердегі дастарқан салты есіме түсіп. Аяқ-
астынан шыққан тосын ұсыныс әркімге әрқалай әсер етті. Құп-
таушы бір-екеу табылғанымен, негізгі көпшілік: «Мынау не деп
отыр өзі»дегендей маған үдірейе қарап қалыпты.
– Азат, сені де естияр жігіт деп жүрсем, бүйректен сирақ
шығарып не айтып кеттің тағы? – деді Жолдас та.

142