Page 489 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 489
ี
ี
่
ี
้
ี
ั
์
ิ
แล้ว สัตว์มนไม่มีสทธมีเสยงอะไรเลยในโลกน โลกน้เป็นโลกทสัตว์
ิ
มนุษย์มายึดอ�านาจ ครอบครองอยู่ท้งหมด สัตว์มนุษย์น่มีสมอง
ี
ั
ท่ใช้สาหรับคิดอ่านว่องไวรอบคอบรัดกุมกว่าสัตว์อ่น ทสาคัญคือสัตว์
ี
�
ี
่
�
ื
ุ
่
ิ
ึ
ี
ี
ั
ู
ู
มนษย์มนมีความโหดร้าย มกเลสทสกปรกอย่ในใจมาก ความร้สก
ี
ื
ื
เมตตาเห็นใจสัตว์อ่นแทบไม่มีเลย ไม่ให้โอกาสแก่สัตว์อ่น ๆ ไม่เคยม
ี
ความคิดว่าทุกตัวตนท่เกิดอยู่ในโลกใบน ในขณะน เป็นพรรคพวก
ี
้
้
ี
ี
ี
ื
ื
เพ่อนฝูงของตน อันน้เป็นความหลงท่ใหญ่โตและเป็นภัยกับสัตว์อ่น ๆ
�
ั
ั
ี
ท่วไป สัตว์มนุษย์น่ไม่เคยมีความสานึกว่าพวกเราท้งหมดเหมือนกัน
มาร่วมลงเรือลาเดียวกัน เกิดมาพร้อมในยุคเดียวกัน อีกไม่ทันนาน
�
ก็แก่เฒ่ากระปลกกระเปล้ยอย่างเดียวกัน เจ็บป่วยอ่อนเพลียไม่สบาย
ี
ในบางโอกาสเหมือนกัน และแล้วในตอนท้ายก็จะได้ตายไปอย่าง
เดียวกัน อย่างน้หมดทุกตัวตน พวกเราเป็นพวกเดียวกันแท้ ๆ แต่
ี
ิ
้
สตว์มนษย์มาคดแบ่งคดแยก แยกเอาตนเองว่าเป็นพวกพเศษ จากนน
ั
ั
ุ
ิ
ิ
ก็ถือเอาว่าตนมีความชอบธรรมท่จะเบียดเบียนรังแก ข่มเหง เข่นฆ่า
ี
กัดกินสัตว์อ่นได้ สัตว์อ่น ๆ ไม่มีความสามารถแม้จะคิดอ่านพัฒนา
ื
ื
ความเป็นอยู่ของตน ท่ไหนจะรู้จักว่าเจ้าของเขาท่เอาอาหารมาเล้ยง
ี
ี
ี
อยู่ทุกวัน ๆ น่ะ เป็นว่าเขารักเรา เอาใจใส่เรา ก็ด้วยเขาจะให้เราเติบโต
มีเนื้อเยอะ ๆ มาก ๆ แล้วเขาก็จะกินเรา กินเนื้อของเรา และทั้งเอาเรา
ื
แบ่งให้ผู้อ่นเอาไปกินด้วย มันไม่รู้หรอกว่าเขาเอามันใส่ซอง พาข่รถไป
ี
ี
ื
�
เขาเอามันไปให้คนอ่น ให้เขาเอาไปทากิน โดยเจ้าของท่ดีต่อตนมา
ตลอด ได้รับแผ่นบาง ๆ สีม่วง ๆ ตอบแทน ส่วนตัวมันเองน่นก็ไม่รู้
ั
�
ื
ดอก ว่าเขากาลังพาตนไปเชือด พาไปฆ่า แล้วแย่งเอาเน้อหนัง ตับ
ไต ไส้ พุง ขา หาง ห โอย มันเอาแข้งเอาขาของเพ่อนมาเร่ขายกัน
ู
ื
็
อย่างอึกทึก ไม่มีอายแม้แต่น้อยนิด พระเดินรับบิณฑบาตอยู่ มันก
ตะโกนขายตับ ขายปอดของเพ่อนมันไปเร่อยๆ น่าสมเพชนักหนา
ื
ื
l
ความเปนมาของเรา 475
็
