Page 486 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 486
�
ึ
จาใจต้องเก็บเงินบาทหน่งอันน้นไว้ก่อน แล้วค่อยหาวิธีจัดการต่อไป
ั
ี
ื
�
ึ
ี
ื
คิดไปคิดมาอยู่พักหน่งก็ไม่ได้วิธีอ่นท่ด ๆ นอกจากนาไปซ้อกาแฟ
ี
ี
๋
ี
ของไอ้ต จึงน�าเงินบาทอันน้นไปซ้อกาแฟไอ้ต ฝ่ายไอ้ต๋ตอนน้รู้อยู่
๋
ื
ี
ั
ว่าเป็นเงินปลอม แต่ด้วยความท่ตนเองเป็นผู้เอาเงินน้นไปซ้อตาแป๊ะ
ี
ื
ั
ั
ั
ก่อน คร้นจะบอกว่าเงินน้นเป็นของเก๊ ตาแป๊ะก็อาจจะท้วงเอาได้ จะ
ั
อับอายตาแป๊ะเปล่า ๆ ก็เลยรับเงินบาทน้นไว้ คิดว่าไปอีกสักหน่อย
ื
จึงค่อยไปซ้อก๋วยเต๋ยวของตาแป๊ะใหม่ ในใจคิดว่ายังไง ๆ ก็ต้อง
ี
ั
พยายามให้เงินอันน้ไปตกอยู่กับตาแป๊ะให้ได้ พอหลังจากน้น ก็เอา
ี
๋
้
ี
กลับไปซอก๋วยเตยวจากตาแป๊ะอีกดังว่า ฝ่ายตาแป๊ะเมอไดรับเงินบาท
ื
่
ื
้
่
ั
้
้
ิ
ี
้
เก๊นนอีก ก็ไมว่ากระไร กรับไวคิดว่าค่อยหาวธีแก้ลำไอต๋ โดยเอา
็
ี
�
็
คืนไปซ้อกาแฟของไอ้ต๋อีกทีหลัง และไม่นาน ตาแป๊ะกนาไปซ้อกาแฟ
ื
ื
ื
ั
�
็
ไอ้ต ส่วนไอ้ต๋กนากลับไปซ้อก๋วยเต๋ยวตาแป๊ะอีก วันน้นท้งตาแป๊ะ
๋
ี
ี
ั
ี
และไอ้ต๋จึงเฝ้าเทียวไปซ้อสินค้าของกันและกันตลอดโดยต่างคนต่าง
ี
ื
ก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ไม่ยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบโดยเด็ดขาด
ี
�
ทาอยู่ดังน้จนถึงค�่า จนเลิกขายของ ปิดร้าน จึงปรากฏว่าก๋วยเต๋ยว
ี
ั
ั
และกาแฟของไอ้ต๋หมดเกล้ยง สินค้าวินาศหมดท้งสองคน โดยท้ง
ี
ี
ั
ื
สอง ไม่ได้เงินค่าขายของอ่นเลยนอกจากเงินเก๊บาทเดียวน้นเอง และ
นิทานก็ไม่ได้บอกว่าท่สุดแล้วเงินบาทเก๊อันน้นไปตกแก่ไอ้ต หรือ
ั
ี
ี
๋
ตาแป๊ะ
นทานนไม่ได้เหนบแนมว่าทงเราและโยมเกยงกนทจะไม่
่
็
ี
ั
่
ี
้
ี
้
ั
ิ
ี
ยอมเสียเปรียบอีกฝ่ายหน่งอย่างไอ้ต๋กับตาแป๊ะ แต่เป็นเพียงเร่อง
ึ
ื
ี
ตลก ๆ ท่เขาเล่ากัน แล้วมันมีลักษณะการส่งกันไปการส่งกันมา
ี
ั
้
ื
เหมือนกันเท่าน้น ส่วนเร่องการส่งใบตองกุงแห้งกลับไปกลับมาคราวน
ิ
่
ี
่
ี
่
ั
ั
ู
มนแสดงถงความทผ้ส่งทแรกคิดหาสงของทใกล้ตวง่าย ๆ มาใช้ให้เกิด
ึ
ี
คุณประโยชน์ และให้เห็นว่าผู้ท่ส่งของกลับคืนมาก็มีความรับรู้ถึง
ี
l
472 พระพิชิต ชิตมาโร
