Page 78 - Olasılıksız

Elliot bu iki kadını elemişti, ama Nava elemedi. Deneyimlerine göre nişanlı olmak demek insan
başkasıyla kırıştırmayacak demek değildi, ayrıca Elliot'un lezbiyen demesiyle kadın lezbiyen
olmuyordu. Geri kalan isimleri de saydı. Eiliot'a göre tanıma uyan kimse yoktu. Nava gitmek
üzereyken Elliot onu durdurdu,
"Bekle, biri var aslında."
"Öyle mi?"
"Evet. Aslında teknik olarak o bizim laboratuvarda çalışmıyor; NYU'da öğrenci, ama son iki yıldır
bir değişim programıyla buraya geldi. Neyse, çok ufak tefek, 1.60-1.65 boyunda, ama bence o değil
aradığın kişi."
"Neden?"
"Bilmem," dedi Elliot omuz silkerek. "Garip de ondan. Özellikle son zamanlarda çok garipleşti.
Mesela son birkaç haftadır sürekli beyzbol şapkası takıyor. Şapka onu rahatsız ediyor herhalde, çünkü
hep başını kaşıyor ve mikroskobu kullanırken de hep düzeltmek zorunda kalıyor, ama asla
çıkarmıyor."
"Başka?" dedi aklına bir anda binbir türlü olasılık gelen Nava. Kız belki saçını çok kötü kestirmişti,
ama Nava son zamanlarda peydahlanmış bu şapka tutkusunun altında başka bir şeyin yattığından
şüpheleniyordu.
"Başka pek bir şey yok, bir de kafiyeli konuşuyor."
Nava dondu kaldı. Tversky, Alfa deneğinde şizofrenik belirtiler gözlemlediğini, konuşmasının
garipleştiğini, özellikle de kafiyeli konuşmaya başladığını yazmıştı.
"Ne demek kafiyeli konuşuyor?" diye sordu.
"Son zamanlarda konuşurken 'Haydi gelin yemek yiyelim, kim, tim, yim' gibi şeyler söylüyor.
Garipleşti iyice,"
Nava'nın kalbi hızla çarpıyordu, ama bu bilgiyle ilgilenmemiş gibi yaptı. Nava kızı kaçıracağı gün
Elllot'un Nava'nın bu kıza odaklandığını hatırlamasını istemiyordu.
"Bir bakalım, ama herhalde o değildir," dedi Nava. "Adı neydi?"

▲

Julia aynaya bakınca korktu. Hilkat garibesi bir yabancı banyosuna girmiş gibi şaşırdı.
Bu benim. Artık böyle görünüyorum. Hatırladın mı?
Titreyen dudağını ısırdı. Hiçbir zaman kendini beğenmemişti Julia, ama solgun renkli pek de
düzgün olmayan saçları hep en beğendiği özelliği olmuştu. Şimdi saçı yoktu artık. Kel başına
dokundu. Kısa kısa saçlar vardı,
Petey'nin başına çizdiği sekiz daireyi görebiliyordu. Bunlar uçların girmesi gereken yerlerdi. Her
bir koyu mavi yuvarlağın ortasında ufak bir kırmızı iğne deliği vardı. Birine yavaşça dokundu ve canı
acıdı. Bir gece öncesinden beri ağrıyordu. Julia, burnunu çekip, göz yaşlarına hâkim olmaya çalıştı.
Beynindeki ses, vicdanı olarak bildiği ses, onu azarladı.
Sana bunu nasıl yapabiliyor?
-İkimizin de istemediği hiçbir şeyi yapmıyor.
Öyle mi? Aynaya bir baksana! Kafanı kazımayı istedin mi? Kafa derine yuvarlaklar çizilmesini
istedin mi?
-Kes artık. O beni seviyor, ben de onu seviyorum. Ayrıca, sona iyice yaklaştık-
Yaklaşan tek şey senin ölümün. İlaçlar seni öyle bir etkiledi ki, daha şimdiden günün yarısında
uyuyorsun. Yemek yemiyorsun artık, bir deri bir kemik kaldın. Dur, çok geç olmadan dur. Yalvarıyorum
sana.

Saklı Kütüphane 78 www.e-kitap.us