Page 59 - Naklen Öyküler

anlamaya çalışarak hem de içimdeki duyguya ayna bulmak için…
Tam o sırada biraz uzaktaki bir limon ağacının altında, çömelmiş bir
delikanlı gördüm. Aynı yaşlarda olduğumuzu tahmin ettim. Hastane

bahçesine kim limon ağacı diker, diye düşündüm. Belki o ağaç bah-
çenin gerçek sahiplerinden biridir ve her nasılsa dünyasının yıkılıp
gittiğini görecek kadar uzun zaman dayanabilmiştir. Ağaç yalnız-
dı, adam da yalnız… Bu duygularına, birbirlerine dokunmadan sa-

hip çıkıyor gibiydiler. Birbirlerini umursamadan... Belki hiçbir şeyi
umursamadan… Öyle koyu yalnızlıkların en özgürleştiren duygusu
budur. Artık dünya yansa ne gam, dedirten... Onları anlamamı sağ-
layan, yalnızca babamı ne hâlde getireceklerinin bilmemenin yarat-

tığı belirsizliği olamazdı. Belki de tutunacak bir dalımın kalmaması,
giderayak tutunduğum dalın beni kısacık süre tutup sonra da bütün
umutlarımla birlikte çatırdayarak kırılmasıydı. Görkem’in bir daha
gelmemek üzere yaşamımdan çıktığını hissediyordum. Amaçsızca

kendimi hayatın akışına bırakmaktan başka çaremin olmadığını da…

Ben bunları düşünürken birkaç siren sesi tarafından bölün-
müştüm. Ambulansların hızla açılan arka kapısından indirilen her

sedyeye kaygılı gözlerle bakıp getirilenin babam olmadığını görün-
ce tuhaf bir rahatlama hissetmiştim. Durumla yüzleşmek için acelem
yoktu. Ruhum hazır değildi. İnsan neye hazırlanacağını bilmeyince
iyice ortada kalıyor. Kaç ambulans geldi, hastaneden koşarak gelen

görevlilerin de ucundan tutmasıyla kaç tekerlekli sedye açılır ka-
panır kapıdan girip kayboldu, bilmiyorum. Arkalarından bakarken
içinde boğuştuğum düşünce ve duygulara geri dönüp kaldığım yer-
den devam ettim. Ta ki getirilen hasta, babam oluncaya dek…

Arkasından acil servise doğru sürüklenişim bütünüyle bilinç
dışıydı. Tülay ve babası da yanımdaydılar. Görevliler bizi babamla
birlikte acilin ‘müdahale odası’ yazan kısmına girecekken durdur-

dular. Burada bekleyin, dedi beyaz önlüklü bir kadın. Kolunu uza-
tıp bizi durdurduğu yerde kaldık. Kıpırdamadan duruyorduk. Neden
sonra kenara çekilmek aklımıza geldi. Bekliyordum. İçimde çılgın

59