Page 68 - Het staatsrecht van het Mangkoenagarase Rijk

ddo. 28 April 1927 heeft men aldaar slechts wat men zou kun­
nen noemen „celstraffen". De gevangenen moeten, op een paar
uren 's morgens en 's avonds na, immers steeds in de kamer
blijven en hebben niets te doen. Soms wordt het hun toegestaan
enig handwerk voor eigen rekening uit te oefenen. Daarbij wordt
geen onderscheid gemaakt tussen gevangenisstraf en hechtenis. Men
ondergaat beide soorten van straffen op precies dezelfde manier.
Ten slotte moeten we hier melding maken van het feit, dat
de uitvoering van veroordelingen van boven het jaar op kosten
van het Zelfbestuur in 's Landsgevangenis (meestal buiten het
gewest gelegen) gebeurt, overeenkomstig Stbl. 1917 No. 708.

29. Opgemerkt moet hier, dat sedert Stbl. 1848 No. 9 de
Mangkoenagaranse rechtbank geen verminkende straffen meer
mocht toepassen en dat alle doodvonnissen, niet door haar, maar
door de Soerakartase rechtbank werden uitgesproken, terwijl die
vonnissen eerst door de Gouverneur-Generaal moesten worden
gefiatteerd om uitgevoerd te kunnen worden.
Sedert de diepingrijpende rechtsreorganisatie bij Stbl. 1903
No. 8 geldt in de Vorstenlanden de Rechterlijke Organisatie en
mitsdien heeft men aldaar de volledige Gouvernementsrechtspraak
gekregen, terwijl als het toe te passen materieel privaat - en
strafrecht beschouwd wordt het bij Stbl. 1911 No. 569 aangewe­
zene. In dit staatsblad wordt nu o. a. bepaald, dat in de Vor­
stenlanden van toepassing is het bij algemene verordeningen
afgekondigde algemeen strafrecht. Zoals men weet, wordt in dit
strafwetboek de doodstraf nog bedreigd.
Hier rijst nu de vraag tot wier competentie strafbare feiten,
waarop de doodstraf staan en door Mangkoenagaranse bloedver­
wanten bedreven, behoren. Tot de Soerakartase rechtbank kun­
nen ze niet meer behoren, noch tot de Gouvernementsrechtspraak,
omdat de Vorstenlandse rechtbanken sedert dien zelfstandig zijn.
O. i. is hier de Pradata Mangkoenagaran de competente recht­
bank.
Met de inkrimping van de Mangkoenagaranse rechtspre­
kende bevoegdheid tot het minimum, verkrijgt de Mangkoenaga­
ranse rechtspraak dus de volledige competentie over haar eigen
onderdanen-bloedverwanten.

30. Een vraag is ook nog, voor welke rechter het Hoofd van

62