Page 109 - 2557 เล่ม 1
P. 109

๑๐๙



               แต่ยังไม่ได้ขึ้นไปที่ห้องท างานชั้นสองเพราะรอค าอธิบายชี้แจงจากผู้ที่
               เกี่ยวข้องซึ่งได้มาตรวจสอบความบกพร่องของโจทก์ทั้งสอง นอกจากนี้

               โจทก์ทั้งสองยังถูกย้ายงานไปท างานในต าแหน่งอื่นที่ไม่ใช่สายงานด้านบัญชี

               และไม่เคยมีการแต่งตั้งผู้ใดมาก่อน แม้เป็นการสั่งโดยใช้อ านาจบริหารงาน

               บุคคลของจ าเลย แต่โจทก์ทั้งสองก็มีสิทธิที่จะขอทราบค าอธิบายชี้แจงจาก
               ผู้บริหารของจ าเลยได้หากเห็นว่าเป็นค าสั่งที่ไม่เป็นธรรม การที่โจทก์ทั้งสอง

               ขับรถยนต์ไปที่บริษัท ซ. เพื่อจะขอเข้าพบผู้บริหาร ซึ่งก่อนหน้านี้โจทก์ทั้งสอง

               ก็เคยเข้าไปพบผู้บริหารและสามารถน ารถยนต์ผ่านประตูเข้าไปได้ แต่เมื่อ

               ผู้บริหารของจ าเลยไม่ยอมให้เข้าพบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึง

               ไม่ยอมเปิดประตูให้โจทก์ทั้งสองน ารถยนต์เข้าไปจอดในสถานที่จอด โจทก์ทั้งสอง
               จึงจอดรถยนต์ขวางประตูทางเข้าเพียงข้างเดียวและจอดอยู่ไม่นาน รถยนต์

               ของบริษัท ซ. ยังสามารถเข้าออกได้นั้น แม้การกระท าของโจทก์ทั้งสองใน

               ตอนหลังดังกล่าวจะมิใช่วิธีการที่ถูกต้องนักและอาจสร้างความไม่สะดวกแก่

               รถยนต์ที่แล่นผ่านเข้าออกบริษัทบ้าง แต่ก็ยังถือไม่ได้ว่าเป็นเหตุอันสมควร
               ที่ถึงขนาดจะเลิกจ้างได้ เมื่อจ าเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสองด้วยเหตุดังกล่าวจึง

               เป็นการเลิกจ้างโดยปราศจากเหตุอันสมควรและเพียงพอ จึงเป็นการเลิกจ้าง

               ที่ไม่เป็นธรรมต่อโจทก์ทั้งสองตาม พ.ร.บ.จัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณา

               คดีแรงงาน พ.ศ.๒๕๒๒ มาตรา ๔๙
                      พ.ร.บ.กองทุนส ารองเลี้ยงชีพ พ.ศ.๒๕๓๐ มาตรา ๗ บัญญัติให้กองทุน

               ส ารองเลี้ยงชีพที่ได้จดทะเบียนแล้วเป็นนิติบุคคล และมาตรา ๒๓ บัญญัติให้

               เมื่อลูกจ้างสิ้นสมาชิกภาพเพราะเหตุอื่นซึ่งไม่ใช่กองทุนเลิก ผู้จัดการกองทุน

               ต้องจ่ายเงินจากกองทุนให้แก่ลูกจ้าง จ าเลยจึงไม่มีอ านาจและหน้าที่

               ในการจัดการเงินกองทุนส ารองเลี้ยงชีพ โจทก์ทั้งสองจึงไม่มีอ านาจฟ้องให้
               จ าเลยจ่ายเงินสะสมจากกองทุนส ารองเลี้ยงชีพแก่โจทก์ทั้งสองได้ และในส่วน

               ที่โจทก์ทั้งสองฟ้องขอให้จ าเลยจ่ายดอกเบี้ยของจ านวนเงินค่าชดเชย

               ในระหว่างเวลาผิดนัดร้อยละ ๑๕ ต่อปี แต่ศาลแรงงานภาค ๒ พิพากษาให้
   104   105   106   107   108   109   110   111   112   113   114