Page 76 - 2557 เล่ม 1

๗๖

ค าพิพากษาศาลฎีกาที่ ๘๖๙/๒๕๕๗ พนักงานอัยการ

สํานักงานอัยการสูงสุด โจทก์
นายสุคนธ์หรือจอห์น อยู่บาง จ าเลย

ป.อ. กระทําชําเราเด็กอายุไม่เกิน ๑๕ ปี, พรากผู้เยาว์ มาตรา ๒๗๗, ๓๑๗

ป.วิ.อ. การสอบสวน มาตรา ๑๓๐, ๑๓๑

จ าเลยขอแสดงความบริสุทธิ์ใจด้วยการขอให้พนักงานสอบสวน

หาสารพันธุกรรมหรือดีเอ็นเอ แต่พนักงานสอบสวนไม่ด าเนินการให้ซึ่งเป็น

ดุลพินิจของพนักงานสอบสวนและโจทก์ในการปฏิบัติหน้าที่ เมื่อเห็นว่า

พยานหลักฐานที่รวบรวมไว้เพียงพอแล้วจึงสรุปส านวนความเห็นสั่งฟ้อง
จ าเลย การสอบสวนจึงชอบแล้ว ส่วนที่จ าเลยเห็นว่าควรจะต้องมีการตรวจหา

สารพันธุกรรม เมื่อพนักงานสอบสวนไม่ด าเนินการให้ จ าเลยก็สามารถ

ด าเนินการให้มีการตรวจหาสารดังกล่าวเองได้ การที่ไม่มีการตรวจหา
สารพันธุกรรมจึงไม่มีผลท าให้การสอบสวนไม่ชอบแต่อย่างใด

ค าเบิกความของผู้เสียหายที่ ๑ ได้ความเป็นเรื่องเป็นราว ซึ่งเป็นการยาก

ที่ผู้เสียหายที่ ๑ ซึ่งเป็นเด็กเล็กจะแต่งเรื่องราวได้เอง ส่วนผู้เสียหายที่ ๒ ก็

เป็นเพื่อนกับจ าเลยและไม่ปรากฏเหตุที่ผู้เสียหายที่ ๒ จะต้องกลั่นแกล้ง

จ าเลย จึงไม่น่าเชื่อว่าจะเสี้ยมสอนผู้เสียหายที่ ๑ ให้เบิกความเท็จ ทั้งเรื่อง
ดังกล่าวเป็นเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงแก่ผู้เสียหายที่ ๑ และวงศ์ตระกูล จึง

ไม่น่าจะมีการกลั่นแกล้งจ าเลยโดยแต่งเรื่องเสื่อมเสียเช่นนี้ ส าหรับ

ค าเบิกความของพันต ารวจเอกนายแพทย์ พ. นั้น แม้จะไม่ได้ยืนยันว่าสิ่งที่

สอดใส่เข้าไปในอวัยวะเพศของผู้เสียหายที่ ๑ คืออะไร แต่เมื่อพิจารณา

ประกอบกับค าเบิกความของผู้เสียหายที่ ๑ แล้ว ก็คืออวัยวะเพศของจ าเลย
นั่นเอง และแม้ขณะผู้เสียหายที่ ๒ พาผู้เสียหายที่ ๑ ไปแจ้งความร้องทุกข์

แต่ไม่ได้ระบุว่าจ าเลยเป็นคนร้ายโดยเพียงแต่ใช้ค าว่า สงสัยจ าเลยเท่านั้น

ก็อาจเป็นเพราะต้องการให้พนักงานสอบสวนรวบรวมพยานหลักฐานและ