Page 84 - รายงานประจำปี 2562
P. 84
่
ุ
ื
่
ื
ี
ทเป็นเงอนไขของการออกใบอนญาตก่อสร้างเหลอกว้าง ทุกขั้นตอนตั้งแต่ชั้นไต่สวนของ ป.ป.ช. คำาสั่งลงโทษของ
ไม่ถึง ๑๐ เมตร ออกใบอนุญาตให้ไม่ได้ต้องเพิกถอน ผ้บังคับบัญชา การพิจารณาอุทธรณ์ เป็นไปโดยชอบด้วย
ู
ี
ี
กรณีคำาวินิจฉัยช้ขาดอำานาจหน้าท่ระหว่างศาล กฎหมาย และจำาเลยในคดีอาญาเป็นผู้กระทำาการตามที่
ั
ี
(คำาส่ง) ท่ ๒/๒๕๖๐ คดีอาญาศาลพิพากษายกฟ้อง ป.ป.ช. ชี้มูล แต่ศาลฎีกาพิพากษายกฟ้องโดยวินิจฉัยว่า
ึ
ี
ำ
ี
เพราะไม่มีเจตนาบุกรุกท่ดินส่วนท่แบ่งเป็นท่สาธารณะ พยานหลักฐานโจทก์ท่นาสืบ (ซ่งเป็นพยานหลักฐาน
ี
ี
ี
ำ
ไปแล้วแต่ยังคงครอบครองอยู่ ส่วนคดีปกครองวินิจฉัยว่า ชุดเดียวกันท่มาจากการดาเนินการของ ป.ป.ช. เป็นหลัก)
ู
ำ
การออกโฉนดท่ดินท่แบ่งเป็นท่สาธารณะชอบแล้ว รับฟังไม่ได้ว่าจาเลยเรียกรับเงินจากผ้รับเหมาตามฟ้อง
ี
ี
ี
ำ
เป็นกรณีท่ศาลในคดีอาญาวินิจฉัยเก่ยวกับเจตนาใน และเหตุผลตามคาวินิจฉัยให้เหตุผลว่าการลงโทษ
ี
ี
่
ี
่
ุ
ั
ิ
การกระทำาความผิดของจำาเลย โดยไม่ได้วินิจฉัยเกี่ยวกับ ทางวนยมความมงหมายตางจากการลงโทษในทางอาญา
กรรมสิทธ์ในท่ดินพิพาทว่าเจ้าหน้าท่รังวัดแบ่งแยกให้ แม้ศาลยุติธรรมยกฟ้องก็เป็นเรื่องมาตรฐานในการรับฟัง
ี
ิ
ี
ี
เป็นท่สาธารณประโยชน์โดยชอบหรือไม่ซ่งเป็นประเด็น พยานหลักฐานต่างกันกับในทางปกครองและเป็นคนละ
ึ
ี
ี
ิ
ิ
่
ั
ทพพาทกนในคดปกครองตามคำาพพากษาของ ประเด็นกัน
ำ
ี
ศาลปกครองสูงสุด คดีหมายเลขแดงท่ อ.๓๕๕/๒๕๔๙ ดังได้กล่าวแล้วว่าคาว่า “ประเด็น” กับ “ข้อเท็จจริง
ี
ี
ี
ื
และคดีหมายเลขแดงที่ อ.๒๗๐/๒๕๕๗ ดังนั้น ประเด็น ท่เป็นเร่องเดียวกัน” มีความแตกต่างกัน เหตุผลท่เก่ยวกับ
ิ
ั
ข้อพิพาทและข้อเท็จจริงตามคำาพิพากษาหรือคำาส่ง มาตรฐานการรับฟังพยานหลักฐานเป็นเหตุผลเพ่มเติม
ั
่
ี
ี
่
ี
ั
ำ
้
ำ
ิ
ิ
ั
่
ื
ั
อันถึงท่สุดระหว่างศาลท้งสองจึงไม่ใช่ประเด็นเดียวกัน ในกรณทไมมปญหาเรองคาพพากษาขดแยงกนคาพพากษา
ี
ั
ู
และไม่ขัดแย้งกัน แต่ละฉบับย่อมมีผลใช้บังคับและผูกพันค่ความรวมท้ง
ำ
ื
บุคคลภายนอกตามท่กฎหมายกาหนด แต่เม่อมีปัญหา
ี
ำ
กรณีน้เป็นการจากัดขอบเขตคาว่า “ข้อเท็จจริง
ำ
ี
ั
ำ
ื
ี
ึ
ท่เป็นเรื่องเดียวกัน” ไว้ว่าต้องเป็นประเด็นเดียวกัน ซ่งกรณ ี ว่าคาพิพากษาน้น “ขัดแย้งกันในข้อเท็จจริงท่เป็นเร่อง
ี
ี
ื
ี
ทาให้มีข้อสังเกตเพ่มเติมอีกว่าหากเป็นกรณีฟ้องว่า เดียวกัน” กรณีข้อเท็จจริงท่เป็นเร่องเดียวกันท่เป็นความผิด
ิ
ำ
ั
ท้งทางวินัยและทางอาญา โดยระบบมีความชัดเจนว่า
้
ุ
กระทาความผดฐานทจริตตอหน้าทขอใหลงโทษตาม ศาลยุติธรรมมีหน้าท่หลักในการตรวจสอบข้อเท็จจริง
่
่
ี
ิ
ำ
ี
ประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๑๕๗ เป็นคดีอาญาที่ไม่ น้นโดยตรงและโดยทฤษฎีแล้วถือว่ามาตรฐานการรับฟัง
ั
ี
อาจฟ้องต่อศาลปกครองได้ แต่อาจถูกฟ้องท่ศาลปกครอง พยานหลักฐานต้องอย่ในมาตรฐานการรับฟังท่ปราศจาก
ู
ี
ื
ั
ำ
ำ
ให้เพิกถอนคาส่งลงโทษทางวินัยอันเน่องมาจากการกระทา ข้อสงสัย แตกต่างจากมาตรฐานการรับฟังในทางอ่น
ื
ำ
ท่เป็นการทุจริตต่อหน้าท่ท่เป็นการกระทาเดียวกันน้นได้ ที่ยอมรับในแต่ละระบบซึ่งหากไม่มีกรณีตามมาตรา ๑๔
ี
ี
ั
ี
ซ่งหากต้องวินิจฉัยว่ามีการกระทาดังฟ้องในคดีอาญาน้น ก็เป็นไปตามมาตรฐานของระบบนั้น ๆ แต่หากเป็นกรณี
ึ
ำ
ั
ั
หรือไม่ท้งในศาลยุติธรรมและศาลปกครอง อันเป็นข้อเท็จจริง ตามมาตรา ๑๔ นี้ มาตรฐานที่แตกต่างกันก็เป็นข้อที่ควร
ี
ท่เป็นฐานของการวินิจฉัยว่าเป็นการกระทาท่ผิดทางอาญา ได้รับการพิจารณาว่าควรให้ถือตามมาตรฐานการรับฟัง
ำ
ี
และผิดทางวินัยนั้น
ระดับใด และเม่อมีการกล่าวอ้างถึงมาตรฐานระดับท ่ ี
ื
ำ
ี
ั
ำ
ี
ดังกรณีคาวินิจฉยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาล ต่างกันน้น โดยท่วไปในการเปรียบเทียบ ส่งท่ได้รับการ
ี
ั
ิ
ั
(คำาสั่ง) ที่ ๑๕๙/๒๕๖๐ ที่น่าจะเป็น “ข้อเท็จจริงที่เป็น ยอมรับว่ามีมาตรฐานสูงกว่าในการเปรียบเทียบควรได้รับ
ื
เร่องเดียวกัน” เพราะเป็นการวินิจฉัยว่า “มีการเรียก การยอมรับยิ่งกว่ามาตรฐานที่แตกต่างออกไป เมื่อคดีอาญา
รบเงนจากผ้รบจางรอยละ ๑๕ ของค่าจาง” หรอไม่ซ่งเปน ต้องการมาตรฐานการรับฟังพยานหลักฐานท่ชัดแจ้งว่า
ั
ี
้
้
ั
็
ื
้
ึ
ู
ิ
ี
ี
ี
ำ
ำ
การกระทาเดียวกันกับท่มการร้องเรยนและในการ มีการกระทาตามฟ้องและได้วินิจฉัยแล้วจากพยาน
ดาเนินการทางวินัยเม่อคดีทางวินัยเข้าส่ศาลปกครองย่อมเป็น หลักฐานชุดเดียวกันกับท่ใช้ในการลงโทษทางวินัย เม่อ
ี
ำ
ู
ื
ื
ึ
ั
ี
่
ี
่
ื
คนละประเด็นกับในคดีอาญา เน่องจากศาลปกครองสูงสุด คดีปกครองไมใชคดอาญา ท้งคดปกครองเป็นส่วนหน่ง
ำ
ี
พิพากษายืนให้ลงโทษไล่ออกเพราะการดาเนินการ ของคดีทางแพ่งท่มีหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าท ี ่
78 บทความที่น่าสนใจ
