Page 85 - รายงานประจำปี 2562
P. 85
คณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำานาจหน้าที่ระหว่างศาล
ำ
ำ
ั
ำ
ู
ี
ี
ำ
ี
ำ
ของรัฐเป็นผ้กระทาการกระทาท่เป็นการกระทาเดียวกับ (ในกรณีคาวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาล (คาส่ง)
ำ
ี
ท่ถูกฟ้องเป็นคดีอาญา จึงเป็นข้อสังเกตถึงความผูกพัน ท่ ๒/๒๕๖๐ ด้วย) ว่ามีผลต่อแต่ละคดีอย่างไร ซ่งเป็น
ึ
ี
ำ
ี
ของข้อเท็จจริงท่ผ้มีอานาจหน้าท่โดยตรงเป็นผ้วินิจฉัย เรื่องที่จะได้กล่าวถึงในโอกาสต่อไป
ี
ู
ู
ี
และวินิจฉัยด้วยมาตรฐานการรับฟังพยานหลักฐานท่ม ี กรณีคำาวินิจฉัยช้ขาดอำานาจหน้าท่ระหว่างศาล
ี
ี
ระดับต่างกันนั้นด้วย (คำาสั่ง) ที่ ๒๔/๒๕๖๒ ตามคำาพิพากษาของศาลอุทธรณ์
ี
ำ
การท่คาพิพากษาขัดแย้งหรือแตกต่างกัน ล้วน เป็นการวินิจฉัยข้อพิพาทเก่ยวกับสิทธิและหน้าท่ตาม
ี
ี
ิ
ั
ุ
ู
้
ื
่
ึ
เร่มต้นจากการใช้ดุลพินิจในการรับฟังพยานของศาล สญญาระหว่างเจ้าของร่วมในอาคารชดซงเป็นผ้ซอห้องชด
ุ
ู
ิ
ั
ี
ของศาลแต่ละระบบท้งส้นและการโต้แย้งดุลพินิจน้อย่ใน กับบริษัทจำาเลย ซ่งเป็นผู้ขายตามพระราชบัญญัต ิ
ึ
่
ั
่
้
ิ
ื
่
ี
ี
็
็
สวนท่เปนปญหาขอเทจจริง เม่อข้อเท็จจรงทแตละศาล วิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๕๑ ซึ่งผู้ร้องเป็นจำาเลย
ใช้ดุลพินิจรับฟังเป็นยุตินั้นถูกใช้เป็นฐานในการปรับเข้ากับ ในคดีดังกล่าวได้โฆษณาโครงการโดยระบุอย่างชัดแจ้ง
ั
ื
ำ
ข้อกฎหมายเพ่อให้มีผลเป็นคาพิพากษา ท้งตามมาตรา ๑๔ ว่าอาคารชุดตั้งอยู่บนที่ดินโฉนดเลขที่ ๔๑๓ และ ๔๑๔
ั
ิ
้
้
ี
่
ั
ึ
ิ
้
็
กบญญัตถงการโต้แยงในส่วนของขอเท็จจรงทขดแยง และในการขออนุญาตก่อสร้างโครงการอาคารชุดดังกล่าว
้
ี
ั
ิ
่
ี
ั
ึ
่
่
กน มไดกลาวถงการทศาลตความกฎหมายแตกตางกน ก็ระบุว่า เป็นการก่อสร้างในที่ดินโฉนดเลขที่ ๔๑๓ และ
ั
ี
ำ
ำ
ี
ำ
ดังกรณีคาวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท่ระหว่างศาล (คาส่ง) ๔๑๔ จึงถือเป็นส่วนหน่งของสัญญาและผูกพันผู้ร้อง
ึ
ี
ี
ท่ ๑๒/๒๕๔๖ (ซ่งเป็นข้อท่ต้องศึกษาโดยถ่ถ้วนต่อไป) ให้ต้องปฏิบัติตาม ส่วนคำาพิพากษาของศาลปกครองกลาง
ึ
ี
เฉพาะในส่วนของข้อเท็จจริงท่เป็นเร่องเดียวกันท่เกิดจาก หมายเลขแดงท่ ๑๖๓๘/๒๕๖๑ เป็นการวินิจฉัยข้อพิพาท
ี
ี
ื
ี
การใช้ดุลพินิจของศาล เป็นกรณีที่มาตรา ๑๔ กำาหนดให้ ตามพระราชบญญัตอาคารชด พ.ศ. ๒๕๒๒ ว่า การจด
ั
ุ
ิ
ื
ำ
ำ
ย่นคาร้องให้คณะกรรมการวินิจฉัยช้ขาดอานาจหน้าท ่ ี ทะเบียนอาคารชุดโดยระบุทรัพย์ส่วนกลาง คือ ท่ดินตาม
ี
ี
ิ
็
ั
ั
้
่
ิ
ิ
้
ระหวางศาลวนจฉัยได ดงนนหากจะยกเปนข้อปฏเสธ โฉนดท่ดินเลขท่ ๔๑๓ เป็นทรัพย์ส่วนกลางเพียงแปลงเดียว
ี
ี
การใช้มาตรา ๑๔ ว่าผู้ร้องโต้แย้งดุลพินิจในการรับฟังข้อ เป็นการชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ แม้ศาลปกครองกลาง
เท็จจริงของศาลแต่ละระบบเป็นเหตุยกคำาร้อง เป็นกรณี จะพิพากษายกฟ้องโดยวินิจฉัยว่า การท่เจ้าพนักงาน
ี
ที่ต้องศึกษากันต่อไปว่าเป็นไปตามมาตรา ๑๔ นี้หรือไม่ ท่ดินกรุงเทพมหานคร สาขาธนบุรี ผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๒
ี
ี
ี
ี
ำ
ี
ท่สาคัญ การพจารณาของคณะกรรมการ ป.ป.ช. ไม่จดทะเบียนท่ดินโฉนดเลขท่ ๔๑๔ เป็นทรัพย์ส่วนกลาง
ิ
ิ
ำ
ิ
็
ั
แล้วมีมติชี้มูลเป็นเพียง “การชี้มูล” และการวินิจฉัยของ ชอบด้วยกฎหมายแล้วกเป็นการวนจฉยการกระทาของ
ี
ศาลปกครองท่วากระบวนการในข้นตอนตามพระราชบัญญต ิ เจ้าพนักงานท่ดินกรุงเทพมหานคร สาขาธนบุรี ผู้ถูก
ี
ั
ั
่
ประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยป้องกันและปราบปราม ฟ้องคดีที่ ๒ ตามพระราชบัญญัติอาคารชุด พ.ศ. ๒๕๒๒
ี
การทุจริตน้นชอบหรือไม่ น่าจะมีผลเพียงการดาเนินการ มิได้ขัดหรือแย้งกับคำาพิพากษาศาลอุทธรณ์ท่วินิจฉัยว่า
ั
ำ
ตามข้นตอนน้นเป็นการชอบด้วยกฎหมาย เพราะผล ผู้ร้องซ่งเป็นจำาเลยในคดีดังกล่าวผูกพันต้องปฏิบัติตาม
ึ
ั
ั
การช้มูลน้นต้องเข้าส่กระบวนการของศาลในทางอาญา ประกาศโฆษณาโครงการของตนท่ระบุให้โฉนดท่ดิน
ี
ี
ี
ู
ั
ี
เพอตรวจสอบในเนอหาตามทชมลวามการกระทาตามท เลขท่ ๔๑๔ เป็นทรัพย์ส่วนกลาง อันเป็นนิติสัมพันธ์
่
ี
่
ำ
ื
ี
่
้
ี
้
ู
ี
่
ื
ชี้มูลนั้นหรือไม่ ซึ่งเป็นการวินิจฉัยถึง “ข้อเท็จจริง” ของ ระหว่างผู้ประกอบธุรกิจกับผู้บริโภค ตามพระราชบัญญัต ิ
การกระทาท่กล่าวหาว่าเป็นความผิดทางอาญาซ่งเป็น วิธพิจารณาคดีผู้บริโภค พ.ศ. ๒๕๕๑ ทั้งเจ้าพนักงานท่ดน
ี
ี
ิ
ึ
ำ
ี
ี
ิ
อานาจของศาลยุติธรรมโดยแท้ และการกระทาน้เป็น กรงเทพมหานครและเจ้าพนกงานทดนกรุงเทพมหานคร
ั
ุ
่
ำ
ี
ำ
ี
การกระทาเดียวกับท่นาไปใช้เป็นฐานในการลงโทษ สาขาธนบุรี ไม่ได้ช้แจงว่ามีเหตุขัดข้องในการปฏิบัต ิ
ำ
ำ
ี
ึ
ื
ี
ทางวินัยซ่งเป็น “ข้อเท็จจริงท่เป็นเร่องเดียวกัน” ตามคำาพิพากษาของศาลอุทธรณ์แต่อย่างใด หรือหากม ี
ี
นอกจากนนยงมีขอสงเกตถึง “เจตนาในทางปกครอง” ข้อขัดข้องเก่ยวกับการบังคับคดีตามคำาพิพากษาของ
ั
้
ั
้
ั
ึ
กับ “เจตนาทางอาญา” ท่เป็นส่วนหน่งของข้อเท็จจริง ศาลอุทธรณ์ พระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดีผู้บริโภค
ี
บทความที่น่าสนใจ 79
