Page 896 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 896

๘๘๔


                                                                                           ุ
                         ในปัจจุบันประเทศไทยจะมีบทบัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพทธศักราช ๒๕๖๐
                  ในหมวด ๓ ในเรื่องสิทธิเสรีภาพของปวงชนชาวไทยไว้ตั้งแต่มาตรา ๒๕ ถึงมาตรา ๔๙ ที่บัญญัติครอบคลุม

                  ไว้โดยเฉพาะอย่างยิ่งในมาตรา ๒๗ ว่า “บุคคลย่อมเสมอภาคกัน ในกฎหมายมีสิทธิและเสรีภาพและได้รับ

                  รับความคุ้มครองตามกฎหมายเท่าเทียมกัน ชายและหญิง มีสิทธิเท่าเทียมกัน การเลือกปฏิบัติต่อบุคคล

                  เพราะเหตุแห่งความแตกต่างในเรื่องถิ่นก าเนิด เชื้อชาติ ภาษา เพศ อายุ ความพการ สภาพทางกาย หรือ
                                                                                     ิ
                  สุขภาพ สถานะของบุคคล ฐานะทาง เศรษฐกิจหรือสังคม ความเชื่อทางศาสนา การศึกษาอบรมหรือความ

                  คิดเห็นทางการเมืองอันไม่ขัดต่อบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญ หรือเหตุอื่นใด จะกระท ามิได้”


                  ๔ การปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจ าเลยในประเทศไทยในปัจจุบัน
                                                                              ๑๖

                         ในปัจจุบันการปล่อยชั่วคราวสามารถกระท าได้ตั้งแต่ผู้ต้องหาถูกจับ ถูกควบคุมตัว และถูกขัง

                  ตลอดไปจนกว่าคดีนั้นจะถึงที่สุด การปล่อยชั่วคราวมี ๓ วิธีคือ

                         ก. ปล่อยชั่วคราวโดยไม่มีประกัน ใช้ได้ในกรณีที่คดีมีอัตราโทษจ าคุกอย่างสูงไม่เกินสิบปี  อย่างไร
                                                                                                 ๑๗
                  ก็ตามคดีเช่นนี้จะปล่อยชั่วคราวโดยมีประกันหรือโดยมีหลักประกันกได้ การปล่อยชั่วคราวโดยไม่มีประกันนี้
                                                                          ็
                                                                                                        ๑๘
                  ก่อนปล่อยต้องให้ผู้ต้องหาหรือจ าเลยสาบานหรือปฏิญาณตน ว่าจะมาตามนัดหรือตามหมายเรียก
                  หากผู้ต้องหาหรือจ าเลยไม่มาตามหมายเรียกก็ไม่ถอว่าผิดสัญญาประกัน เพราะไม่มีการท าสัญญาประกัน
                                                           ื
                                                                             ั
                         ข. การปล่อยชั่วคราวโดยมีประกัน ใช้ได้ในทุกคดี แต่ในคดีที่มีอตราโทษจ าคุกอย่างสูงเกินสิบปีขึ้น
                  ไปต้องปล่อยชั่วคราวโดยมีประกัน  ค าว่า “มีประกัน” หมายความว่า มีการท าสัญญาประกัน ตาม
                                                ๑๙
                                    ิ
                  ประมวลกฎหมายวิธีพจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๒ วรรคสาม ก าหนดว่า ในสัญญาประกันจะก าหนด
                                                                                                ิ
                  ภาระหน้าที่หรือเงื่อนไขให้ผู้ถูกปล่อยชั่วคราวหรือผู้ประกันต้องปฏิบัติเกินความจ าเป็นแก่กรณีมได้

                         ค. การปล่อยชั่วคราวโดยมีประกันและมีหลักประกัน กฎหมายมิได้บัญญัติไว้ว่าคดีใดบ้างที่จะต้องมี

                                                                             ั
                                                   ิ
                  ทั้งประกันและหลักประกัน จึงเป็นดุลพนิจของผู้ให้ประกัน แม้คดีที่มีอตราโทษจ าคุกอย่างสูงไม่เกินสิบปี
                  อาจปล่อยชั่วคราวโดยมีทั้งประกันและหลักประกันด้วยก็ได้

                         ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๔ วรรคสอง ก าหนดไว้ว่า หลักประกันมี

                  ๓ ชนิด คือ (๑) มีเงินสดมาวาง โดยผู้ท าสัญญาประกันต้องน ามาให้เจ้าพนักงานหรือศาลยึดไว้ตามจ านวนที่
                  เจ้าพนักงานหรือศาลก าหนด (๒) มีหลักทรัพย์อนมาวาง เช่น พนธบัตรรัฐบาล หรือโฉนดที่ดิน โดยต้อง
                                                                        ั
                                                           ื่
                  น ามาให้เจ้าพนักงานหรือศาลยึดไว้ และ (๓) มีบุคคลมาเป็นหลักประกัน โดยแสดงหลักทรัพย์ ซึ่ง




                         ๑๖  บุญจวน พานิช “เรื่องเดียวกัน, หน้า ๒๑”
                         ๑๗  ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๐ วรรคสอง
                         ๑๘  ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๑
                         ๑๙  ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๐ วรรคหนึ่ง
   891   892   893   894   895   896   897   898   899   900   901