Page 204 - นิตยสารดุลพาห เล่มที่ ๑-๒๕๖๑-กฎหมายฯ
P. 204

´ØÅ¾ÒË





                         ก. การผาตัดนี้มีอัตราประสบความสําเร็จและคนไขรอดชีวิตรอยละ ๙๐

                         ข. การผาตัดนี้มีอัตราคนไขเสียชีวิต ๑๐ คน จาก ๑๐๐ คน


                         คนสวนใหญจะรูสึกวาการผาตัดในขอ ข. อันตรายกวาในขอ ก. ทั้งที่จริงแลว อัตรา
                 ผูรอดชีวิตและเสียชีวิตของทั้งสองขอเหมือนกัน ที่เปนเชนนี้เพราะระบบที่ ๑ ในสมองของเรา

                 “ไว” ตอความคิดเกี่ยวกับการสูญเสียมาก เมื่อประโยค ข. “วางกรอบ” ใหสมองเรา
                 คิดเกี่ยวกับความตายซึ่งเปนการสูญเสียที่รายแรง ระบบที่ ๑ จึงตื่นตูมตามธรรมชาติและ

                 กระตุนใหเราเกิดความหวาดกลัวจนมีอิทธิพลตอการตัดสินใจของเราในที่สุด และกลไกนี้
                 ก็ไดรับการยืนยันแลวจากนักประสาทวิทยาศาสตร (neuroscientist) ที่พบวาสมองในสวน


                 อมิกดาลา (amygdala) ซึ่งทํางานเกี่ยวกับอารมณและความกลัวของเราโดยอัตโนมัติ

                 เปนสวนที่เกิดปฏิกิริยามากที่สุดเมื่อเราตัดสินใจตาม “กรอบ” ที่ถูกวางไว
                                                                                ๑๑

                         เมื่อรูเชนนี้แลว นักกฎหมายเราเองจึงตองระวังไมตกเปนเหยื่อของอคติจากการ
                 “วางกรอบ” ที่เนนแตดานความสูญเสีย ซึ่งอาจทําใหเราผิดหลงตัดสินไปวาการกระทํา

                 บางอยางไมปลอดภัยและไมระมัดระวัง ทั้งที่จริงคอนขางปลอดภัยและใชความระมัดระวัง
                 อยางดีแลว


                         (๓) การคิดลัดโดยใชภาพจําหรือขอมูลที่สมองจําได (availability heuristic)


                         เมื่อใดก็ตามที่เราตองประเมินความถี่ของเหตุการณหนึ่งๆ วาเกิดขึ้นบอยครั้งเพียงใด
                 โดยเฉพาะในแงของการประเมินความเสี่ยงวามีความเสี่ยงที่จะเกิดมากเพียงใด และความ

                 เสี่ยงนั้นรุนแรงหรือไมแลว แทนที่สมองเราจะใชบริการของระบบที่ ๒ ซึ่งคงตองขอเรียกดู
                 สถิติที่เกี่ยวของ ฯลฯ สมองเรากลับยินดีจะใชบริการของระบบที่ ๑ ซึ่งหาคําตอบอยาง

                 รวดเร็วใหได ดวยการขุดเขาไปในความทรงจําของเราวา เราเคยเห็นหรือเคยไดยินเกี่ยวกับ
                 เหตุการณอันเปนความเสี่ยงนั้นบอยครั้งเพียงใด และภาพหรือเรื่องราวของเหตุการณนั้น

                 เดนชัดในความทรงจําของเรามากแคไหน

                         เมื่อสมองใชวิธีคิดลัดเชนนี้ จึงไมนาประหลาดใจที่เมื่อใหประเมินความเสี่ยงของ

                 ภัยที่เดนดังอยางเครื่องบินตกหรือสึนามิ คนสวนใหญจะประเมินวาภัยดังกลาวรุนแรง
                 กวาสถิติที่เปนจริง บอยครั้งก็มากกวาสถิติอุบัติเหตุทางรถเสียอีก (ทั้งที่ความจริงแลวมีคน


                 ññ.  ͋ҹ¢‹ÒÇ¡ÒÃÇԨѢͧ¹Ñ¡»ÃÐÊÒ·ÇÔ·ÂÒÈÒÊμϨҡÁËÒÇÔ·ÂÒÅÑ University College London ªÔé¹¹Õéä´Œ·Õè
                     http://www.ucl.ac.uk/news/news-articles/0905/09050505 (Ê׺¤Œ¹Çѹ·Õè ñò ¡Ã¡®Ò¤Á òõöñ).



                 มกราคม - เมษายน ๒๕๖๑                                                      ๑๙๓
   199   200   201   202   203   204   205   206   207   208   209