Page 73 - รายงานประจำปี 2563

�
ั
เป็นการฟ้องขอให้เพิกถอนคาส่ง และมีการเรียก มีสถานะเป็น “กระทรวง” จึงเป็น “หน่วยงานทาง
ั
�
ึ
ค่าเสียหายจากการออกคาส่ง ซ่งแน่นอนว่าเป็น ปกครอง” ตามมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัต ิ
ิ
่
ี
ี
ั
ื
ี
ึ
การฟ้องคดีละเมิด ซ่งมีอนุมาตราท่เก่ยวข้อง เดยวกน ในเรองการพจารณาความเป็น “เจ้าหน้าท ี ่
ั
ได้แก่ มาตรา ๙ วรรคหน่ง (๑) และ (๓) โดย ของรฐ” หรือ “หน่วยงานทางปกครอง” หรอไม่
ื
ึ
ิ
มาตรา ๙ วรรคหนึ่ง ของพระราชบัญญัติดังกล่าว นนมข้อสงเกตว่า เราจะต้องพจารณาตามกฎหมาย
ั
้
ั
ี
ี
ี
ท่บัญญัติว่า “ศาลปกครองมีอานาจพิจารณา แต่ละฉบับไป เช่น เจ้าหน้าท่ของหน่วยงานหน่ง
ึ
�
�
ี
่
ู
พิพากษาหรือมีค�าสั่งในเรื่องดังต่อไปนี้ อาจถกกาหนดให้เป็น “เจ้าหน้าท” ตามพระราช
ึ
ี
ี
(๑) คดีพิพาทเก่ยวกับการท่หน่วยงาน บัญญัติฉบับหน่ง แต่อาจจะไม่ถูกกาหนดให้เป็น
�
�

ี
ทางปกครองหรือเจ้าหน้าท่ของรัฐกระทาการ “เจ้าหน้าที่” ตามพระราชบัญญัติอื่น ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับ
ั
โดยไม่ชอบด้วยกฎหมายไม่ว่าจะเป็นการออกกฎ วัตถุประสงค์ของกฎหมายในเร่องน้นว่าประสงค์
ื
ั
�
ื
ั
ื
�
�
คาส่งหรือการกระทาอ่นใดเน่องจากกระทาโดยไม่ม ี จะใช้บังคับกับใคร ดังน้น ในการจะพิจารณาว่า
อานาจหรือนอกเหนืออานาจหน้าท่หรือไม่ถูกต้อง ใครเป็น “เจ้าหน้าที่ของรัฐ” หรือ “หน่วยงานทาง
�
�
ี
ี
ตามกฎหมาย หรือโดยไม่ถูกต้องตามรูปแบบ ปกครอง” หรือ “หน่วยงานของรัฐ” ท่ต้องอยู่ภายใต้
ั
ขั้นตอน หรือวิธีการอันเป็นสาระส�าคัญที่ก�าหนดไว้ บังคับของกฎหมายน้นหรือไม่ จึงต้องพิจารณา
ั
�
ั
�
สาหรับการกระทาน้น หรือโดยไม่สุจริต หรือม ี บทนิยามของพระราชบัญญัติฉบับน้น ๆ เป็นสาคัญ
�
ี
ิ
ลักษณะเป็นการเลือกปฏิบัติท่ไม่เป็นธรรม หรือม ี ต่อมา พจารณาองคประกอบทสองในส่วนวตถ ุ
ี
์
่
ั
ึ
ึ
ลักษณะเป็นการสร้างข้นตอนโดยไม่จาเป็นหรือ แห่งคดี ซ่งหากเข้าลักษณะใดลักษณะหน่งของ
ั
�
ั
ี
สร้างภาระให้เกิดกับประชาชนเกินสมควร หรือ คดีพิพาทตามท่กาหนดในพระราชบัญญัติจัดต้ง
�
เป็นการใช้ดุลพินิจโดยมิชอบ ศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.
(๓) คดีพิพาทเกี่ยวกับการกระท�าละเมิดหรือ ๒๕๔๒ มาตรา ๙ วรรคหน่ง คดีน้ก็จะครบ
ึ
ี
�
ความรับผิดของหน่วยงานทางปกครองหรือ องค์ประกอบของคดีปกครอง โดยตามคาฟ้อง
เจ้าหน้าท่ของรัฐอันเกิดจากการใช้อานาจตาม มี ๒ ข้อหา ได้แก่
�
ี
ึ
่
ี
ู
ั
�
ู
กฎหมาย หรือจากกฎ คาส่งทางปกครอง หรือ ข้อหาท่หนง ฟ้องว่าคาส่งของผ้ถกฟ้องคด ี
�
ั
ี
�
ี
ี
คาส่งอ่น หรือจากการละเลยต่อหน้าท่ตามท ่ ี ท่ ๑ และคาวินิจฉัยอุทธรณ์ของผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๒
ื
ั
�

�
ี
่
กฎหมายกาหนดให้ต้องปฏิบัติหรือปฏิบัติหน้าท ไม่ชอบด้วยกฎหมาย
ี
ี
ดังกล่าวล่าช้าเกินสมควร...” ข้อหาท่สอง ฟ้องขอให้ผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๓
ั
ี
ี
ดังน้ จะเห็นได้ว่า ผู้ว่าราชการจังหวัด ชดใช้ค่าเสียหายจากการออกคาส่งท่ไม่ชอบด้วย

�
ี
ผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๑ และรัฐมนตรีว่าการกระทรวง กฎหมายของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ และที่ ๒
มหาดไทย ผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ เป็นข้าราชการ จึงเป็น ดังนั้น ข้อหาหลักในเรื่องนี้ คือ ข้อหาที่หนึ่ง
ี
ั
“เจ้าหน้าท่ของรัฐ” ตามบทนิยามมาตรา ๓ แห่ง เพราะหากฟังว่าคาส่งและคาวินิจฉัยของผู้ถูกฟ้อง
�
�
็
่
พระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ คดีท่ ๑ และท ๒ ไม่ชอบด้วยกฎหมาย กจะเปน
ั
็
ี
ี
ี
ั
�
�
ี

ส่วนกระทรวงมหาดไทย ผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๓ การกระทาละเมิดจากการออกคาส่งท่ไม่ชอบ
คณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำานาจหน้าที่ระหว่างศาล ๗๑