Page 75 - รายงานประจำปี 2563

ทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙ ส่วนค�าวินิจฉัยอุทธรณ์ วิธีพิจารณาความแพ่ง ภาค ๔ ลักษณะ ๒ การบังคับ

�
ั
ั
�
�
ของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทย ผู้ถูกฟ้อง คดีตามคาพิพากษาหรือคาส่ง ดูว่าการออกคาส่ง
ี
�
คดีท่ ๒ เป็นการใช้อานาจตามมาตรา ๔๕ ของผู้ว่าราชการจังหวัดในการเพิกถอนการ
�
�
ื
แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง จดทะเบียนจานองห้องชุดน้นเป็นเร่องการใช้อานาจ
ั
พ.ศ. ๒๕๓๙ จึงเป็น “คาส่งทางปกครอง” ตาม ในกระบวนการใดกระบวนการหน่งของการบังคับ
ึ
�
ั
พระราชบัญญัติเดียวกัน เม่อผู้ฟ้องคดีฟ้องว่า คดีหรือไม่ และการฟ้องขอให้กระทรวงมหาดไทย
ื
�
ั
�
�
คาส่งและคาวินิจฉัยดังกล่าวไม่ชอบด้วยกฎหมาย ชดใช้ค่าเสียหายจากการกระทาละเมิดของผู้ว่า
�
�
โดยมีคาขอให้ศาลมีคาพิพากษาให้เพิกถอนคาส่ง ราชการจังหวัดและรัฐมนตรีว่าการกระทรวง
�
ั
ั
ของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ และค�าวินิจฉัยของผู้ถูกฟ้อง มหาดไทย ในการออกคาส่งเพิกถอนการจดทะเบียน
�
ี
่
ี
ี
�
ั
�
คดีท่ ๒ กรณีจึงเป็นคดีพิพาทเก่ยวกับการท จานองและคาวินิจฉัยอุทธรณ์น้น เป็นความรับผิด
หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าท่ของรัฐออก ทางละเมิดอันเกิดจากการบังคับคดีหรือไม่ ก็จะเห็น
ี
�
�
ั
คาส่งทางปกครองโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ว่า ผู้ใช้อานาจในการออกคาส่งให้เพิกถอนการ
ั
�
�
ี
ซ่งเป็นคดีพิพาทท่อยู่ในอานาจพิจารณาพิพากษา จดทะเบียนจ�านองในคดีนี้ คือ ผู้ว่าราชการจังหวัด
ึ
ของศาลปกครองตามมาตรา ๙ วรรคหน่ง (๑) ไม่ใช่เจ้าพนกงานบงคับคด และการใช้อานาจ
ั
�
ึ
ั
ี
ั
�
แห่งพระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครองและ ของผู้ว่าราชการจังหวัดดังกล่าวเป็นการใช้อานาจ
วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ ตามพระราชบัญญัติอาคารชุด พ.ศ. ๒๕๒๒ มิได ้
ี
�
ส่วนคาฟ้องข้อหาท่สอง ท่ขอให้กระทรวง ใช้อานาจตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณา
�
ี
มหาดไทย ผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๓ ชดใช้ค่าเสียหาย ความแพ่ง ดังน้น แม้ห้องชุดพิพาทจะเป็นทรัพย์
ี
ั
�
่
�
�
ั
ี
จากการออกคาส่งทางปกครองทไม่ชอบด้วย จานองตามคาพิพากษาในคดีท่ผู้ฟ้องคดีเป็น
ี
ิ
้
ี

�
ี
่
ี
กฎหมายของผู้ถูกฟ้องคดีท่ ๑ และท ๒ น้น เจ้าหนตามคาพพากษา และอยู่ระหว่างการ
ั
จะเห็นได้ว่า เป็นคาฟ้องเก่ยวกับการกระทา บังคับคดี แต่เม่อการใช้อานาจของผู้ว่าราชการ
�
ื
�
ี
�
ละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าท จังหวัดในการออกคาส่งเพิกถอนการจดทะเบียน
ั
�
่
ี
�
�
ั
ึ
ของรัฐอันเกิดจากคาส่งทางปกครอง จึงเป็น จานอง ไม่ใช่ส่วนหน่งในกระบวนการบังคับคด ี
ึ
�
คดีปกครองตามมาตรา ๙ วรรคหน่ง (๓) ตามคาพิพากษาของศาลยุติธรรม กรณีจึงไม่ใช่
ั
ั
ี
ิ
ุ
แห่งพระราชบัญญัติจัดต้งศาลปกครองและ คดีพพาทเก่ยวกับการบงคบคดีของศาลยติธรรม
ั
ิ
วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ ทงประมวลกฎหมายวธพจารณาความแพ่งได้
ี
ิ
้
ั
ั
�
นอกจากคณะกรรมการฯ จะวินิจฉัยว่า บญญติเก่ยวกบการกระทาละเมิดในช้นการบงคับ
ั
ี
ั
ั
ั
ี
ข้อพิพาทในคดีเป็นคดีพิพาทท่อยู่ในอานาจ คดีไว้ในมาตรา ๒๘๕ วรรคสอง ซ่งก็เป็นเร่อง
�
ึ
ื
ของศาลใดแล้ว ยังได้ตอบปัญหาตามข้อโต้แย้ง ความรับผิดทางละเมดของเจ้าพนักงานบังคับคด ี
ิ
เขตอานาจศาลว่า เหตุใดคดีน้จึงไม่เป็นข้อพิพาท ในการปฏิบัติหน้าท่” ดังน้น ความรับผิดทางละเมิด
ี
ี
ั
�
ั
ั
ิ
ุ
ี
ี
ี
ในกระบวนการบงคบคดของศาลยตธรรม โดยในการ ของเจ้าหน้าท่ท่เก่ยวกับการบังคับคดีตามประมวล
ี
�
ี
ี
ท่จะตอบคาถามน้ ก็ต้องไปเปิดประมวลกฎหมาย กฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง คือ ความรับผิดของ
คณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำานาจหน้าที่ระหว่างศาล ๗๓