Page 75 - Thesis PhD Anger by Chaichana

๕๗

เหตุปัจจัยเกื้อหนุนต่อการเจริญเมตตา โดยเน้นแท้คือ การประพฤติปฏิบัติตนด้วยเมตตาธรรม
เปรียบเสมือนกับการบูชาพระพุทธเจ้าท่าน ท่านทรงยินดีต่อการ “ปฏิบัติบูชา” และทรงกล่าวว่า

๑๐๙
“อามิสบูชา” เป็นสิ่งเกื้อกูลต่อการปฏิบัติบูชา
๒) การแผ่เมตตาธรรมเพื่อระงับความโกรธ

การใช้วิธีการแผ่เมตตาธรรมนั้นก่อนอื่น ผู้แผ่เมตตาต้องเป็นผู้ประกอบด้วยกุศลธรรมบท
๑๐ อันเป็นทางแห่งกุศล ทางแห่งการทำความดี ประกอบด้วย กายสุจริต ๓ วจีสุจริต ๔ มโนสุจริต

๓ จากนั้นการแผ่เมตตาและเจริญเมตตาในสัตว์ทั้งหลายย่อมมีอานุภาค ดังที่ปรากฏในเมตตากถา
๑๑๐
ว่าด้วยเมตตาว่า ผู้เจริญเมตตาแผ่เมตตาไปสู่สัตว์ทั้งปวงด้วยอาการ ๘ อย่างนี้ คือ

(๑) ด้วยเว้นความบีบคั้น ไม่บีบคั้นสัตว์ทั้งปวง
(๒) ด้วยเว้นการฆ่า ไม่ฆ่าสัตว์ทั้งปวง

(๓) ด้วยเว้นการทำให้เดือดร้อน ไม่ทำสัตว์ทั้งปวงให้เดือดร้อน
(๔) ด้วยเว้นความย่ำยี ไม่ย่ำยีสัตว์ทั้งปวง

(๕) ด้วยเว้นการเบียดเบียน ไม่เบียดเบียนสัตว์ทั้งปวง

(๖) ขอสัตว์ทั้งปวงจงเป็นผู้ไม่มีเวร อย่าได้มีเวรกัน
(๗) จงเป็นผู้มีสุข อย่ามีทุกข์

์
๑๑๑
(๘) จงมีตนเป็นสุข อย่ามีตนเป็นทุกข
กล่าวได้ว่า ผู้เจริญเมตตาแผ่เมตตาไปสู่สัตว์ทั้งปวง จิตต้องประกอบด้วยกุศลกรรมบถ ๑๐

อันบริสุทธิ์ อานุภาคแห่งการแผ่เมตตาจะประสบความสำเร็จดังปรารถนา

๓) อานิสงส์ของการเจริญเมตตา

อานิสงส์ หมายถึง ผลแห่งกุศลกรรม ผลบุญ ในทางพระพุทธศาสนาสอนว่ากุศลหรือ
๑๑๒
ื
อกุศล เกิดจากการกระทำของตน ไม่มีผู้อื่นกระทำแทนได้ ไม่มีผู้อ่นเป็นผู้กำหนด หรือดลบันดาล (คือ
ไม่สามารถกระทำและรับผลของการกระทำผ่านตัวแทนได้) เปรียบเหมือนการทานอาหารผู้ทาน

เท่านั้นที่รู้รสอาหารและรู้สึกอิ่มหรือไม่อิ่ม คำพูดว่าเปรี้ยวหวาน อิ่มอร่อย เป็นเพียงการถ่ายทอด

๑๐๙ วิ.มหา. (ไทย) ๑/๕๗/๕๔.
๑๑๐ ที.ปา. (ไทย) ๑๑/๓๖๐/๒๘๔.
๑๑๑ ขุ.ป. (ไทย) ๓๑/๒๒/๔๖๓.

๑๑๒ ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๒๕, พิมพ์ครั้งที่ ๖, (กรุงเทพมหานคร:
บริษัท ปริ้นติ้ง จำกัด, ๒๕๓๙), หน้า ๕๔๑.