Page 97 - Thesis PhD Anger by Chaichana
P. 97

๗๙



                                 พิมพ์ชนก สืบพงษ์สังข์ และพระมหาวิเชียร ธมฺมวชิโร ได้วิจัยเรื่อง “วิธีลดความโกรธใน
                       คัมภีร์อรรถกถาธรรมบท” กรณีศึกษาในคัมภีร์อรรถกถาธรรมบท จำนวน ๓๒ เรื่อง ผลการวิจัย พบว่า

                       สาเหตุที่ทำให้บุคคลเกิดความโกรธมี ๓ ประการคือ ๑) ความโลภหรือความกลัวการสูญเสีย
                       ผลประโยชน์ที่เคยได้รับ ๒) ความยึดมั่นถือมั่นในความคิดเห็นหรือความต้องการของตน ๓) การถูก

                       กลั่นแกล้ง ถูกประทุษร้าย การไม่ได้รับความเป็นธรรม งานวิจัยนี้เสนอวิธีการลดความโกรธด้วยการ

                       ปฏิบัติตามองค์ธรรม ๖ ประการ ดังนี้ ๑) การเจริญปัญญา ๒) การให้ ๓) อภัยทาน ๔) การเจริญไตร
                       ลักษณ์ ๕) การเจริญเมตตา ๖) ความอดทนอดกลั้น เมื่อบุคคลปฏิบัติตนตามองค์ธรรมทั้ง ๖ ประการ

                       อย่างต่อเนื่องและจริงจัง บุคคลย่อมเกิดการเปลี่ยนแปลงจากภายในจิตใจ สามารถละทิ้งนิสัยเดิมและ
                                                                      ๑๔๐
                       ปลูกฝังนิสัยใหม่ ซึ่งมีผลให้บุคคลสามารถลดความโกรธได้

                                 จ ารัส  พรหมบุตร ได้วิจัยเรื่อง “ความโกรธในทัศนะพุทธจิตวิทยา” ผลการวิจัยพบว่า
                       ความโกรธเกิดจากการไม่ได้อะไรตามที่ใจประสงค์ มักเกิดขึ้นเมื่อความคาดหวัง ความต้องการกับ

                       สภาพความเป็นจริงไม่ตรงกัน ความโกรธเป็นสภาพอารมณ์หนึ่งที่ติดตัวบุคคลมาตั้งแต่วัยทารก แต่

                                                                              ั
                       การตอบสนองของบุคคลที่มีต่อความโกรธนั้นเปลี่ยนแปลงไปตามพฒนาการของแต่ละวัย ความโกรธ
                       สร้างผลทางบวกได้หากบุคคลนั้นรู้จักการจัดการความโกรธได้อย่างเหมาะสมและแสดงความโกรธ

                       ออกมาได้อย่างสร้างสรรค์ ส่วนสาเหตุที่ทำให้บุคคลเกิดความโกรธเกิดจากความคิด ความเชื่อของ

                       ตนเอง การกระทำที่ขาดความสุขุมรอบครอบ ขาดความระมัดระวัง ส่งผลกระทบต่อบุคคลอื่นและ
                                                ๑๔๑
                       ตนเองทั้งทางร่างกายและจิตใจ

                                 ดิเรก ด้วงลอย และคณะ ได้วิจัยเรื่อง “การจัดการความโกรธตามแนวพุทธจิตวิทยา
                       กรณีวิเคราะห์นางมาคันทิยาผู้จ้างคนด่าพระพทธเจ้า” ผลการวิจัยพบว่า ความโกรธเป็นอาการที่เนื่อง
                                                            ุ
                       ด้วยจิต ส่งผลต่อการแสดงออกต่อสิ่งเร้าภายใน และสะท้อนผลออกมาเป็นพฤติกรรมและการกระทำ
                       ภายนอก รวมทั้งความรุนแรงในพฤติกรรมทางจิตของนางมาคันทิยา กับบุคคลที่เกี่ยวข้องส่งผลให้เกิด

                       เป็นความรุนแรงต่อชีวิตคนอื่นจำนวนมาก พุทธวิธีในการจัดการความโกรธตามแนวพระพุทธศาสนา

                       มีองค์ประกอบคือการเจริญเมตตา ความเข้าใจต่อความจริง (ปัญญา) และการจัดการปลดปลงอย่าง









                                 ๑๔๐  พิมพ์ชนก สืบพงษ์สังข์ และพระมหาวิเชียร ธมฺมวชิโร, “บทความวิจัยเรื่องวิธีลดความโกรธใน
                       คัมภีร์อรรถกถาธรรมบท”, วารสารบัณฑิตศึกษาปรทรรศน์, ปีที่ ๑๔ ฉบับพิเศษ, (มิถุนายน-กันยายน ๒๕๖๑):
                                                              ิ
                       ๑๓๑-๑๔๒.

                                                                                    ุ
                                 ๑๔๑  จำรัส พรหมบุตร, “ความโกรธในทัศนะพุทธจิตวิทยา”, วารสารพทธจิตวิทยา, ปีที่ ๗ ฉบับที่ ๑
                       (มกราคม-มิถุนายน ๒๕๖๕): ๓๘-๔๕.
   92   93   94   95   96   97   98   99   100   101   102