Page 48 - Münip Dergisi 2.Sayı

ŞİİR

CENGİZHAN Cebrail’in
KONUŞ *
Dünyaya Bıraktığı

İyilik

çok kar yağdı bu kış, kalın giyindim, atkı taktım boynuma.
kimseye ses etmedim, çirkin sözler söylemedim, adını çokça
andığım aşkın üstüne yemin etmedim hatta. yalnızca ço-
cuklar büyüttüm içimde, baba olmuşum da eve dönmüşüm
işte. neyse bahar, çok yaşamamışım, çürüyüp gitmişim bir
ağaç kovuğunda. ağrımışım, çözülmüşüm sevdaya. bana
bakan bir daha bakmamış, seni aramışlar yüzümde. kabu-
ğu yaradan ayıran, evlerle evlerin arasına mesafe koyan,
bıçağa kılıfını düşman eden gülüşünü sormuşlar. dağların
karını eriten bir taze bahar gelip durmuş eğnime. ateşe ya-
lım yalım, suya çarpa çarpa yürümüşüm. her yolculukta en
arkada kalan yolcunun uçma hevesiydi şu göğsüm. tanrım,
dedim. tanrım göğsümü al, beni bir ceylana göz eyle. aşkın
bir cüzü kıl. ben kimsenin görmediği, görseler de inanma-
yacakları rüyalara inandım. bana hevasını dökmedi kokar-
ken çatlayan çiçek. seveyim de dineyim diye gösterdiğin
yüz bana denizinden bir damla vermedi. çıldırt beni. aklım-
da kalanlarla kalbimde olanlara gücüm yetmiyor.

I
nasıl açılacağını fehmedemediğim kapılar arasında kaldım
uzaklara senden söz ediyorum
tutunmaya çalıştıkça genişleyen çukurlara bakıyorum
içimi karıştıran aşk için
kendimi bedel sunuyorum
ah, özleyince tertemiz ağlıyor insan
amadığı bir DÜNYA
Merhaba çocuk!

* Şair.

46 2022/2