Page 125 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 125

Γκουένι. Με συγχωρείτε, κυρία μου, που μιλάω έτσι, αλλά ξυπνούν
οι αναμνήσεις. Ήσασταν τόσο χαριτωμένη κι ερχόσασταν διαρ-
κώς στην κουζίνα μου. “Φίδες”, λέγατε. “Φίδες”. Κι εννοούσα-
τε τις σταφίδες – αν και δεν έχω ιδέα γιατί τις λέγατε μόνο φίδες.
Σταφίδες εννοούσατε, όμως, σταφίδες σάς έδινα κι εγώ, και μάλι-
στα σουλτανίνες, θυμάμαι τα κουκούτσια».
Η Γκουέντα κοίταξε καλά την ορθή κορμοστασιά, τα κόκκι-
να μάγουλα και τα μαύρα μάτια, και προσπάθησε να θυμηθεί –να
θυμηθεί– μα δεν ερχόταν τίποτα. Η μνήμη δεν ήταν διόλου βολι-
κό πράγμα.
«Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ–» άρχισε.
«Μάλλον απίθανο. Ήσασταν μωρό. Στις μέρες μας φαίνεται
πως κανείς δε θέλει να μπει σε σπίτι με παιδιά. Το βλέπω και μό-
νη μου. Τα παιδιά δίνουν ζωή στο σπίτι, έτσι λέω εγώ. Αν και με
το τάισμα πάντα έχουμε προβλήματα. Φταίει η νταντά, όμως, όχι
το παιδί. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, κυρία μου. Οι νταντάδες
είναι σχεδόν πάντα δύσκολες – οι δίσκοι, το σερβίρισμα, το ένα
και το άλλο. Θυμάστε καθόλου τη Λεονί, δεσποινίς Γκουένι; Με
συγχωρείτε, κυρία Ριντ, θέλω να πω».
«Τη Λεονί; Η νταντά μου ήταν;»
«Ναι, μια Ελβετή. Δε μιλούσε καλά αγγλικά, και ήταν πολύ ευαί-
σθητη. Έκλαιγε με μαύρο δάκρυ κάθε φορά που η Λίλι έλεγε κά-
τι που την τάραζε. Η Λίλι ήταν υπηρέτρια. Λίλι Άμποτ. Ήταν μικρή,
γλωσσοκοπάνα και λιγάκι άστατη. Παίζατε πολλά παιχνίδια με τη
Λίλι, δεσποινίς Γκουένι. Πιο πολύ κρυφτό, πίσω από τη σκάλα».
Η Γκουέντα ένιωσε ένα φευγαλέο, ανεξέλεγκτο ρίγος.
Η σκάλα...
Έπειτα είπε ξαφνικά: «Τη θυμάμαι τη Λίλι. Έβαζε φιόγκο στη
γάτα».
«Τι περίεργο – αυτό το θυμάστε! Ήταν τα γενέθλιά σας και η
Λίλι έλεγε και ξανάλεγε ότι ο Τόμας έπρεπε να έχει φιόγκο. Έβγαλε
έναν από το κουτί με τα σοκολατάκια κι ο Τόμας έγινε έξαλλος.
Βγήκε τρέχοντας στον κήπο κι άρχισε να τρίβεται στους θάμνους

29/5/2020 1:59:02
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 125
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 125 29/5/2020 1:59:02