Page 29 - Index_Neat

εκείνος δεν ανησυχούσε, αντίθετα, εστίαζε κατά περίεργο τρόπο στην ανησυχία την ίδια,

αφήνοντας το περιθώριο σε δεκάδες συνειρμούς ν’ αναδυθούν και να σιγοπετούν στο κεφάλι του
μαζί με όλα τα άλλα. Ένιωθε πια βαρύς και κρύος σαν να ‘τανε φτιαγμένος από μάρμαρο.

Θυμήθηκε τον Πρίγκιπα των Μαύρων Νησιών, την ιστορία της Σεχεραζάντ, και σκέφτηκε ότι ίσως

να γιατρευόταν κι αυτός όπως ο καταραμένος πρίγκιπας. Σκέφτηκε ότι ήταν άδικο να έχει τέτοια
διαύγεια κάποιος τη στιγμή του θανάτου του, τη στιγμή που δεν τη χρειαζόταν. Ήταν ήρεμος και

λυπόταν που δεν μπορούσε να πει και να εξηγήσει όσα ένιωθε. Ακόμα και στον μεγαλύτερο πόνο
δηλαδή, επειδή το μυαλό δουλεύει με τέτοια καθαρότητα στο τέλος μπορεί και να νικιέται η οδύνη

αφού οι σκέψεις είναι τόσες πολλές που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο...Αρκεί μόνο να αρχίσει η
αντίστροφη διαδικασία του τέλους, σκέφτηκε. Πήγε να νιώσει έναν μικρό πανικό για το γιο του,

αλλά ησύχασε όταν επανέφερε την πραγματικότητα στο νου του: πέθαινε και δεν υπήρχε τίποτα

που θα μπορούσε να κάνει γι’ αυτό. Κι ότι όλοι βρίσκουν με κάποιο τρόπο το δρόμο τους. Θα τον
εύρισκε κι ο μικρός. Ήταν σίγουρος.

28