Page 32 - Index_Neat

να βρει το καλύτερο σημείο για να ρίξει και να ξεμπερδεύει στα σίγουρα με το θήραμά του, το

συντομότερο δυνατόν. Ένιωσε μόνη, εγκαταλειμένη. Ξανάγινε ένα μικρό κοριτσάκι, το σαλόνι της,
εκεί όπυο είχαν περάσει και κάθονταν μετά τις πρώτες κουβέντες, της φάνηκε ξένο, σαν να είχε

κάνει κατάληψη κάποια ξένη, ανοίκεια δύναμη πυο την έδιωχνε μακριά. Ξανά και ξανά. Πάλι.

Αλλά αυτή τη φορά είχε αποφασίσει να μείνει και να παλαίψει. “Θα το διορθώσω αργότερα αυτό
το μίζερο συναίσθημα, τώρα πρέπει να φανώ δυνατή,” σκέφτηκε. “ΟΚ μπαμπά, άκου προσεκτικά.

Εγώ θα το συνεχίσω το θέμα με το διαζύγιο, ο Στέφανος κι εγώ τα έχουμε συζητησει, και δεν
υπάχει τίποτα που να πεις και να μου αλλαξει τα μυαλά. Ναι, τον ήθελα, ναι, όσα είπες είναι

αλήθεια, αλλά είναι διαφορετικός τώρα, έχει αλλάξει...έχει γίνει κάποιος άλλος...και θέλω να
τελειώνω μ' αυτό το γάμο όσο είμαι ακόμη νέα και μπορώ να διορθώσω την κατάσταση και ίσως

και να συναντήσω κάποιον άλλο...!”

“-Όχι αγαπητή μου, η ζωή κι ο γάμος δεν έχουν να κάνουν με την αλλαγή γνώμης και ιδεών και με
το να δοκιμάζουμε όποιον άντρα βρούμε!” τη διέκοψε ο πατέρας της απότομα. “Κι εγώ ήθελα την

ελευθερία μου, αλλά όχι, έμεινα εκεί, για σας, για όλους εσάς, την οικογένειά μου! Δεν είπα
λυπάμει πολύ, κουράστηκα και φεύγω...Είχα ευκαιρίες με άλλες γυναίκες, υπήρχαν ένα σωρό που

με πίεζαν στην οικογένειά μου, ανέλαβα χρέη της οικογένειας της μητέρας σου όταν ο πατέρας της
πέθανε ξαφνικά και νέος, τα ξέρεις αυτά...και ήμουν κι εγώ νέος, κι όμως...” σταμάτησε για λίγο,

και μετά κλιμάκωσε την επίθεση σε θεατρικό τόνο: “αλλά δεν έφυγα! Σκοτώθηκα στη δουλειά,

πλήρωσα χρέη, και σας έδωσα μια καλή ζωή. Κι εσύ, έτσι με ξεπληρώνεις;”
“-Δεν έχει να κάνει με χρέη, πληρωμές και δραματικές μεταφορές μπαμπά, έχει να κάνει με τη ζωή

μου! Είμαι νέα και όπως ξέρεις δε ζούμε δυό φορές, γαμώ το! Θέλω να ζήσω και θα το κάνω όπως

κι αν έχει! Θέλω να είμαι ευτυχισμένη κι αυτός ο άντρας έχει σταματήσει να με κάνει ευτυχισμένη
εδώ και αρκετό καιρό. Του έδωσα την ευκαιρία να αλλάξει τα πράγματα, αλλά δεν καταλαβαίνει...”

“-Δεν υπάρχει λόγος να βρίζεις.”
“-Αχ σε παρακαλώ δεν είναι ώρα να μου κάνεις μάθημα καλών τρόπων!” -έμειναν και οι δύο

σιωπηλοί για λίγο. Και οι δύο ευχόντουσαν όποιος κι αν άρχιζε τη συζήτηση ξανά, να έλεγε κάτι
που να διόρθωνε την κατάσταση με κάποιο θαυμαστό τρόπο.

Ο πατέρας της σηκώθηκε. “-Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω. Αν πάρεις διαζύγιο δε θα με ξαναδείς.

Μην έρθεις ούτε στην κηδεία μου. Περιμένω ότι θα υπακούσεις στη λογική και θα θεωρήσουμε
αυτή τη συνάντηση μια κακή στιγμή. Μην ανησυχείς, όλοι έχουμε κακές στιγμές, δεν θα πω τίποτα

σε κανέναν για όλα αυτά, και θα ξεχάσω τη συζήτησή μας με το που θα φύγω από 'δω.” Κι άλλη
μακρά σιωπή. Και μετά, “Θα περιμένω την απάντησή σου γραπτά ή τηλεφωνικά, ή όπως θες εσύ,

όπου θα μου λες ότι όλα έχουν ξαναγυρίσει στους φυσιολογικούς ρυθμούς χωρίς ανοησίες.”
Προσπαθούσε σκληρά να φανεί ότι είχε την κατάσταση υπό έλεγχο και επιπλέον ότι ήταν

31