Page 38 - Index_Neat

FAUX BIJOUX

Ίσως να μην είχαν φτάσει τα πράγματα ως εδώ, αν εκείνος δεν είχε βιαστεί και επιμείνει να
κουβαλήσει και να εγκαταστήσει στο κεντρικότερο σημείο της αποθήκης της εκείνα τα δύο μπλε

μπαούλα. Μεταλλικά, ανοιχτόχρωμα, για να χωρέσουν, είχαν σπρωχτεί δικά της πράγματα στην
άκρη, είχε σπάσει μάλιστα και ένα ράφι που παλιά φιλοξενούσε βιβλία και λογής αντικείμενα. Ο

βανδαλισμός την ενόχλησε καθώς κοίταζε γύρω της ψάχνοντας τρόπο να καταλάβει πού
βρίσκονταν τώρα οι κούτες με τα βιβλία που δεν είχε άλλοτε σε πρώτη ζήτηση, αλλά τώρα

χρειαζόταν απεγνωσμένα. Ο σωρός από πράγματα μπροστά της ήταν τεράστιος, και μόνη της δεν

θα κατάφερνε ποτέ να ξεσκαρτάρει τι θα κρατούσε και τι θα πετούσε Χρειαζόταν κάποιον
υπομονετικό και σιωπηλό συνεργάτη, που θα έκανε ό,τι του έλεγε, στους ρυθμούς που θα του

υποδείκνυε. Ήταν πρόθυμη να πληρώσει και κάτι παραπάνω, αρκεί να ήταν υπομονετικός στο
ξεδιάλεγμα και να κρατούσε το στόμα του κλειστό, σαν να ήταν αόρατη. Η κουβεντούλα την

ενοχλούσε, της προκαλούσε άγχος, σχεδόν πανικό.
Μετρώντας τις δυνάμεις της σε σχέση με το βάρος, συναισθηματικό και κυριολεκτικό των

αντικειμένων, το μάτι της, έμπειρο από μετακομίσεις κι από ψώνια σε μαγαζιά με πράγματα από

δεύτερο χέρι, έπεσε σε μια μεγάλη σκούρα γκρί βαλίτσα. Της προκάλεσε σχεδόν αμηχανία το
γεγονός ότι κρατούσε ακόμη τη βαλίτσα με την τεράστια VHS κάμερα της δεκαετίας του '80,

απόκτημα από ταξίδι των πρώην πεθερικών σε κεντρο-ευρωπαϊκό κρατίδιο. Η έλλειψη

φορολόγησης τέτοιων αγαθών, είχε κάνει την αγορά της τότε ακριβής και περιζήτητης κάμερας,
δυνατή. Χαμογέλασε καθώς σκέφτηκε το διαζύγιό της, τι κράτησε και τι έδωσε, τι κέρδισε και τι

παρ’ ολίγο να χάσει για πάντα από εκείνο το γάμο. Δεν ήταν ούτε και στο σύζυγο πιστή, σκέφτηκε
εντελώς ξαφνικά και με ευχαρίστηση. Αν το καλοσκεφτόταν, σε κανέναν δεν υπήρξε πιστή -εκ

πεποιθήσεως. “Η κάμερα πρέπει να δοθεί στην ανακύκλωση”, αποφάσισε διακόπτοντας απότομα
τη συλλογιστική της, αν και της ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πετάει πράγματα. “Θα καταντήσω σαν

τους γέρους που κρατάνε πλαστικά, δοχεία, βίδες, παξιμάδια και λογής άχρηστα, μήπως και κάποια

μέρα τους χρειαστούν. Κι όταν τους το επισημαίνει κάποιος, λένε “μα τότε που έβρεξε αν δεν είχα
εκείνο το μακρύ ξύλο..., αν τότε που χάλασε το καζανάκι δεν είχα το παλιό φλοτέρ”, και δώστου

συνεχίζεται η αποθήκευση.
Σα χαμένη, μ' έναν ξαφνικό εκνευρισμό και μη βρίσκοντας αυτό που έψαχνε, κλείδωσε την πόρτα

της αποθήκης δύο φορές, “όπως απέφευγε να κάνει ο τωρινός της σύντροφος παρά την πολύ ρητά
εκφρασμένη επιθυμία της”, μονολόγησε με κάπως δυνατή φωνή λες και έψαχνε τρόπο να

εκνευριστεί, κι ανέβηκε στο διαμέρισμά της. Ανίκανη να συγκεντρωθεί σε ο,τιδήποτε μη

χειρωνακτικό, και για να ηρεμήσει, άρχισε να ψάχνει σε ντουλάπες και πατάρια, κουτιά και

37