Page 42 - Index_Neat

Οδύσσεια, μέσα από το ρυθμό της απορρυθμισμένης γλώσσας. Πού συναντιέται ένας αρχαίος

βασιλιάς μ' έναν Ιρλανδο-Εβραίο και πώς μια πόλη μπορεί να γίνει τόσο περιπετειώδης όσο και η
ανοιχτή θάλασσα; Πώς μπορεί μια μέρα, μία και μοναδική μέρα, να γίνει ίση με δέκα χρόνια

ταξίδια και θρήνο; Πώς μπορεί μια συνηθισμένη γυναίκα που της αρέσουν τα αυγά με μπέικον για

πρωινό κι έχει μια ερωτική ιστορια μ' έναν όχι και τόσο γοητευτικό άντρα, να συγκριθεί, ή να
αντιπαρατεθεί με μια διάσημη ζωή, όπως αυτή της Πηνελόπης; Και τότε, με το αστραποβόλημα

της ασημοπράσινης BMW της ήρθε η σκέψη ότι η μεγαλύτερη απόφαση που πήρε ποτέ ο
Οδυσσέας ήταν να επιστρέψει. Αυτό μόνο. Σχεδόν αόρατο μέσα στην πλοκή της ιστορίας, κι όμως

σημαντικό. Ωστόσο, αν η Πηνελόπη δεν τον αναγνώριζε, ο Οδυσσέας θα ήταν ένας παρίας, ένας
επίδοξος βασιλιάς, με μια μοίρα πιο τραγική κι από εκείνη του Αγαμέμνονα που σφαγιάστηκε στο

μπάνιο του. Όλα θα ήταν μάταια. Και είναι η Molly που κάνει χώρο στον Bloom. Στον ασυνάρτητο

εσωτερικό μονόλογό της, απαγγέλλει μια γυναικεία Οδύσσεια, καθημερινή. Διαφορετική απ' την
Οδύσσεια των ανδρών και του Leopold Bloom. “Κι εκεί ο Τζόϋς συνάντησε την τραγωδία”, της

ήρθε καταλήγοντας λογικά το συλλογισμό της, αν και λίγο απογοητευμένη που δεν έβρισκε ένα πιό
“μπανταμπούμ” τρόπο να εκφράσει το συμπέρασμά της, που να δείχνει το ταξίδι, την πορεία της

σκέψης της, τις τρικυμίες και την ελπίδα καθώς προσπαθούσε να συνδέσει όλα τα κομμάτια σε μια
κοινή γραμμή. “Πραγματική Οδύσσεια,” σκέφτηκε μηχανικά χωρίς να είναι σίγουρη για τον

αποδέκτη του σχολίου. Αλλά συνέχισε ακάθεκτη: “Είναι η τραγωδία που αναλαμβάνει να δείξει τι

βρίσκεται μπροστά μας, αν οι "κόσμοι" αναμιχθούν, οπότε η τάξη και ο Λόγος απειλούνται. Ωχ,
ακούγομαι σαν λογύδριο του Καραμάνου σ' εκείνα τα κεφάλαια απ' τον Γιούγκερμαν που ο

Μιχάλης ανοίγει τα μάτια του Βάσια...Μάμμα Μία!...” Κοίταξε πάλι γύρω. “Πρέπει να πάρω άλλον

ένα καφέ,” σκέφτηκε η Μαρία, «εκείνο το ειδικό μίγμα-των-Χριστουγέννων που θεραπεύει τον
κυνισμό και επαναφέρει το ρομαντισμό στην καημένη μου ψυχή." Κοίταξε γύρω, στη συνέχεια

κατευθύνθηκε προς τον πάγκο, και για κάποιο λόγο το μυαλό της πήγε και πάλι στο πράσινο
αυτοκίνητο: "Ίσως θα πρέπει να πάρω τίποτα μαθήματα οδήγησης ...”, σκέφτηκε καθώς περίμενε

στην ουρά. Η σκέψη της έφερε κύματα άγχους, η BMW, το ιδιαίτερο πράσινο χρώμα, η ταχύτητα,
το παρελθόν, το ταξίδι, ο Οδυσσέας, όλα ανακατεύτηκαν σα στρόβιλος και της έφεραν ανησυχία

και μελαγχολία. Τίναξε το κεφάλι της σαν να απαντούσε σε ερώτηση που δεν έγινε, απ' τον ίδιο της

τον εαυτό: “Μάλλον όχι,” αναστέναξε ένα δευτερόλεπτο πριν ζητήσει το Christmas mix latte.

41