Page 53 - Index_Neat

στιγμή το 'φερνε. Όμως αυτό το αδιανόητο για εκείνη γεγονός, είχε αποκτήσει στερεομετρική

οντότητα μέσα της. Ούτε ήξερε τη λέξη ακριβώς, ούτε την ένοιαζε, κάπως της ήρθε, και κάλυψε το
κενό που έψαχνε να περιγράψει. Μια τέτοια νύχτα, σκέφτηκε, αξίζει να τρέξει κάποιος πίσω μου

στο δρόμο που 'χω ανακαλύψει...Τα βράδια αυτά δεν είναι για ύπνο και για λόγια. Είναι ένα φίλτρο,

και ο καλύτερος καιρός για να ξεναγήσεις τον άλλο σε χώρους πιό προσωπικούς.
Και την ώρα που είχε όλα αυτά κατά νουν και εξύφαινε σχέδια για τον συνοδοιπόρο της, θυμήθηκε

τα προχθεσινά στην ίδια διαδρομή: όταν ξεκίνησαν για το σπίτι της με το σύντροφό της, για σεξ
που είχε χάσει τη φρεσκάδα του, με ενδιάμεσες σχέσεις εκατέρωθεν που προηγήθηκαν, και που

κάποτε ήταν εκπληκτικό, κι αυτός προχθές το βράδυ έκοψε αριστερά για το Λυκαβηττό έτσι
ξαφνικά, και την έπιασαν τα νεύρα της, γιατί δεν είχε λόγο να το κάνει. Δεν επρόκειτο να

χαμουρευτούν στα σκοτεινά στο αυτοκίνητο και μετά να θαυμάσουν τη θέα, και μόνο η σκέψη τηςυ

φαινόταν βαρετή, θα προτιμούσε να το 'κανε με τον καινούργιο, μόλις τον κατάφερνε να
ξεφορτωθεί τις ηθικές του αναστολές. Ήταν ένα βήμα μακριά και τώρα έπρεπε να δει τον σταθερό

δεσμό. Μιζέρια, σκέφτηκε. Ως τότε νόμιζε ότι καταλάβαινε, ήταν σίγουρη δηλαδή ότι θα
πισωγύριζαν κάποιες φορές, αλλά τι διάβολο, θα χώριζαν αξιοπρεπώς χωρίς πολλές εξηγήσεις και

αμηχανία. Είχαν κάνει μια επιτυχημένη αρχή προς το τέλος της συνύπαρξης. Και ξαφνικά, να 'σου
οι προσπάθειες να επανέλθουν στο αρχικό σχήμα. Έβριζε μέσα της και παρέμενε σιωπηλή.

Χαμογελούσε διφορούμενα στο παρμπρίζ όπου θα ήθελε να του βάραγε το κεφάλι. Πάλι ευγένεις

και δικαιολογίες; Στα θέματα κέρατου και χωρισμού δεν της άρεσαν οι μεγάλες και ειλικρινείς
δηλώσεις, ούτε κι οι σκηνές. Αθόρυβα και μακρυά. Έκανε ότι δεν καταλάβαινε και την εκνεύριζε

αφόρητα. Πώς θα μπορούσε τη λύπη της για τα περασμένα να τη μετατρέψει σε διάθεση για

συνέχιση της σχέσης τους; Και με τον καινούργιο γκόμενο να περιμένει; Θυμήθηκε την αφήγηση
στη Λέα, “και που λες, είχαμε κάτσει σ' ένα παγκάκι κοντά στο παραπέτο του τοίχου στο πλάτωμα

του λόφου, και είπα ή τώρα ή ποτέ, κι άρχισα να του λέω όση αλήθεια θα μπορούσε ν' αντέξει,
χωρίς να λέω και τερατώδη ψέμματα, και τότε αβίαστα μου ήρθε να του πω “θέλω να μείνω μόνη

να σκεφτώ, υπόσχομαι να σκεφτώ πού πάει η σχέση μας, το πρόβλημα δεν είναι δικό σου, αλλά
δικό μου”, κι αισθάνθηκα ξαφνικά ξαλαφρωμένη, με την καλύτερη δικαιολογία του κόσμου από

καταβολής μοιχείας και παρατήματος, και είχα τόσο εμβαπτισθεί στην πειστικότητα αυτής της

φράσης όπως τη σκέφτηκα, κι ένιωθα τόση ευγνωμοσύνη και μεγαλοθυμία για τον εαυτό μου, που
όπως την έλεγα, ακουγόταν πειστική και θα διέψευδα κι ένα γεγονός αληθινό που θα θυμόμουν

αλλά θα 'ταν σε αντίθεση με όσα έλεγα...”
Του μιλούσε τώρα στην ανηφόρα που επιτέλους τελείωνε, τον σκεφτόταν γυμνό, επιτέλους στα

χέρια της, είχε αναψοκοκκινήσει απ' την ιδέα της κατάκτησης, κι όμως εκείνο το βράδυ, λίγες μόλις

52