Page 57 - Index_Neat

μες το τοξωτό περίγραμμα κράταγε το μυστήριο όσων χάθηκαν. Οι ψόφιες ρίζες από τα φυτά

παραδίπλα ανάδιναν μια δυσωδία που με απαγκίστρωνε απ' τις σκέψεις μου δυσάρεστα. Η μέρα
ήταν πολύ ζεστή και στριμωχτήκαμε για λίγο στο πεζούλι κοντά στο οστεοφυλάκιο που είχε σκιά

και φύσαγε λίγο. Ξέκοβε η ματιά μας απ' τον υπόλοιπο χώρο αριστοτεχνικά. Ήθελα να πω τόσα για

την ομορφιά που ένιωθα που σκέφτηκα, να μη μιλήσω καθόλου. Μια αποτυχημένη προσπάθεια να
πω όσα σκεφτόμουν, κινδύνευε να μου αποτυπώσει στο μυαλό μια ομορφιά αποσυνθεμένη. Έμεινα

ακίνητη, κοιτάζοντας αφηρημένα μπροστά μου, μακριά. Δάκρυσα πριν καλά-καλά το καταλάβω. Το
πεζούλι έμοιαζε απομονωμένο, σαν κρυψώνα ειδικά φτιαγμένη, σαν καταφύγιο. Μάλλον η διάθεσή

μου αντανακλούνταν στη σιωπή και με άφησαν ήσυχη. Έτσι παρατηρούσα με την ησυχία μου και
με τα δάκρυα να μου θολώνουν λίγο τη ματιά, μέρος της συντροφιάς που έμεινε και μιλούσε

χαμηλόφωνα και καπνίζοντας, δίπλα στο μνήμα. Το μυαλό μου περιεργαζόταν και κατέγραφε.

Χουζούρικα και αργά, σκεφτόταν μεταξύ πραγματικότητας και οράματος. Απέναντί μου...το μάτι
μου έπεσε πάνω της και σταμάτησε στα χέρια. Τι φιλήδονα χέρια! Σε πόση αντίθεση ερχόντουσαν

με το πρόσωπο! Όσο τα κοίταζα, τόσο πιό απίθανο μου φαινόταν το ενδεχόμενο ν' ανήκουν σ' αυτή
τη γυναίκα που σίγουρα, θα 'κρυβε κάποιο εικόνισμα -που θα ενσάρκωνε την ανέγγιχτη επιθυμία-

κάτω απ' το μαξιλάρι της. Κι όμως, τα χέρια της είχαν δική τους ζωή. Τα έβλεπα που τριβόντουσαν
μεταξύ τους φιλάρεσκα σαν τα πόδια της μύγας πάνω στο τζάμι, κι αναρωτιόμουν ποιό μέρος απ' το

ανθρώπινο κορμί να προτιμούσαν...Έμοιαζαν να 'χουν συρθεί σε πλάτες κι ανάμεσα σε γυναικεία

πόδια. Παντοδύναμα, κυριαρχικά χέρια. Το ρήμα dominare μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό. Μα κι
αν δεν ήξερα τη σημασία του, θα 'ψαχνα και πάλι ένα ρήμα, μια λέξη με τα γερά θεμέλια και το

ρίζωμα ενός διπλού συμφώνου που παίζει με τα εναλλακτικά του ένρινα κι όλα τα φωνήεντα μαζί,

ωσότου η λέξη να κλείνει γύρω του και να καταλαβαίνεις την υποταγή στο νόημά της, όπως στη
λαγνεία εκείνων των χεριών.

Πρόσκληση σε Ταξίδι.
Προσπάθησε να τον ξεχάσει φεύγοντας εκδρομή, ένα long week-end με μια παρέα όπου υπήρχε

διαθέσιμο αρσενικό ερωτικό αντικείμενο: “Έκανε κρύο, ήταν ερημικά και ο αέρας μύριζε χειμώνα.
Ιανουάριος. Καθώς προχωρούσαμε αργά με τ' αυτοκίνητο, η Μαρία μου έπιασε κουβέντα. Όλη την

ώρα είχα την αίσθηση ότι κάποιος μας κινηματογραφίζει. Η προοπτική των τζαμιών μου έδινε την

αίσθηση ότι είμαστε μέσα στο πλάνο ενός αόρατου παρατηρητή. Δεν ξέρω τίποτα από τεχνικές του
σινεμά, αλλά νομίζω πως με τη φαντασία μου αναδημιουργούσα μελετημένα τον εαυτό μου στο

πλαίσιο ενός πλάνου. Από καιρό είχα την επιθυμία να συμμετάσχω στη δημιουργία ενός κόμικ, για
να δω τους ήρωές μου να κινούνται μέσα από γωνίες και προοπτικές που θα έφτιαχνα γι' αυτούς.

Θα ζούσαν σε μια όλη όπως θα τους τη σχεδίαζα εγώ. Και θα γνωρίζονταν μεταξύ τους όπως θα

56