Page 65 - MF1869 COMPLETO_Neat
P. 65
E, en cuarto lugar, aquel esquema simple A Cidade dos Nenos de Francesco
esquece o que agora máis nos interesa: Tonucci, como exemplo
que o educador, ademais de relacionarse
directamente e persoalmente co educando, Agora presentamos un exemplo desta
actúa, na medida da súa capacidade e pedagoxía do medio. Trátase da idea,
autonomía relativa, sobre o medio; é proposta, proxecto... utopía da Cidade dos
dicir, contribúe á configuración do medio Nenos de Francesco Tonucci.
educativo. Avanzamos que non se trata exactamente
Isto é igualmente aplicable a calquera dunha pedagoxía do ocio. Non é só unha
medio educativo: desde os que poderiamos formulación sobre o tempo libre dos nenos
chamar micromedios como unha clase da cidade senón que abarca moitos máis
escolar ou un grupo dun centro recreativo, aspectos: é unha concepción global sobre
ata un macromedio como unha cidade como debería/podería ser unha cidade
enteira. E, neste caso, que é o que nos pensada para os e, sobre todo, polos nenos.
interesa, o paradigma do medio educativo Pero cremos que tampouco é traizoar a idea
e do educador como configurador do de Tonucci poñela como exemplo dunha
mesmo, permite contemplar moitas pedagoxía do ocio, xa que, como veremos,
actuacións políticas e decisións que se moitas das propostas e realizacións que
toman sobre a xestión da cidade a nivel concretan a idea xeral teñen relación directa
de accións educativas. Accións educativas co tempo de ocio dos nenos. Literalmente
indirectas pero non menos importantes que tampouco é unha proposta pedagóxica ou,
as persoais e directas. volvámoslo a dicir, só pedagóxica: é política,
social, cultural, urbanística, ambiental...
Por dicilo así, o alcalde e en xeral os Doutra banda talvez poderiamos dicir
órganos de xestión política e técnica do que a quen máis se pretende educar con
municipio, sáibano ou non, asúmano ou ela non é aos nenos senón aos adultos
non, exercen de educadores. E fano non (políticos, técnicos, comerciantes, gardas
tanto cos seus discursos ou os contactos municipais, industriais, automobilistas e
persoais que ocasionalmente poidan manter cidadáns en xeral); preténdeselles educar
coa cidadanía, senón coas decisións que para conseguir que, entre todos e coa
toman, coas políticas que aplican, xa que, participación privilexiada dos mesmos
dun modo ou outro, mellor ou peor, inciden nenos i nenas, edifíquese unha cidade
na configuración da cidade como medio mellor para os nenos. Que o sexa para eles
educativo. Así como inciden as accións (e -cre Tonucci- é a garantía que tamén o será
as omisións) do resto da cidadanía que para o resto de cidadáns.
forma parte e participa da construción
deste medio. En resumo, a idea da Cidade dos Nenos
de Tonucci é máis que unha pedagoxía
do ocio, pero ao ser máis (e non menos)
podemos falar diso tranquilamente e
poñelo como exemplo dunha pedagoxía
que quere intervir sobre o ocio dos nenos
sen necesidade de institucionalizalos máis
dos que xa están.
65
