Page 232 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

άρχισε να με εξετάζει.
«Ξέρω κάποιον με αυτό το όνομα», είπα.
«Αλήθεια;»
«Ναι. Είναι ένας μισθοφόρος που είχε πάει στην Πόλη…»
«Τον ξέρετε;»
«Βεβαίως. Εννοώ όχι τον ίδιο προσωπικά…»
Ο γιατρός με κοίταξε περίεργα.
«Τι εννοείτε;» είπε.
«Έχω μόνο την εντύπωση ότι ήταν ένας καταπληκτικός
άνθρωπος».
«Γιατί το λέτε αυτό;»
«Μα αφού πολέμησε και σκοτώθηκε για την πατρίδα μου;»
«Την πατρίδα σας;»
«Ναι. Είμαι Ρωμιά, από την Πόλη».
«Α μάλιστα».
«Λοιπόν είναι δυνατόν; Βρίσκεις τέτοιους ανθρώπους σήμερα;
Θεός σχωρέσ’ τον…»
«Δε σκοτώθηκε, κυρία», μου λέει ο γιατρός.
«Πώς είπατε;» είπα και γύρισα απότομα.
«Είναι όμως πολύ άρρωστος. Είχε τόσο πολλές λαβωματιές, ο
κακομοίρης…»
«Πώς το ξέρετε;» ρώτησα.
«Μα, σας είπα, είστε στο παλάτι του, στη Χίο».
«Είναι δυνατόν;» φώναξα έκπληκτη.
Ο γιατρός μού έγνεψε καταφατικά και χαμογέλασε.
«Και τώρα εγώ… πώς… εννοώ πώς βρέθηκα εδώ;» τον ρώτησα.
Στη συνέχεια μου τα εξήγησε όλα. Η θάλασσα με είχε ξεβράσει
στο νησί και με βρήκαν δυο ψαράδες. Με περιμάζεψαν στο καλύβι
τους και μέχρι το βράδυ είχαν μαζέψει τον καπετάνιο, τρεις ναύτες
και τρεις στρατιώτες. Αυτοί μόνο είχαμε επιζήσει. Την επομένη οι
ψαράδες ειδοποίησαν τον άρχοντά τους. Το χωριό ήταν στην
επικράτεια του άρχοντα Ιουστινιάνη, κι έτσι ήρθαν την άλλη μέρα
άνθρωποι από το παλάτι του και μας πήραν. Από τα ρούχα μου και
μόνο κατάλαβαν ότι είμαι αριστοκράτισσα. Με περιποιήθηκαν μέχρι
που συνήλθα εντελώς.