Page 235 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

22
Είχε πια φτάσει η ώρα να δω τον Ιουστινιάνη. Με οδήγησαν
παραδόξως όχι στην τραπεζαρία του αρχοντικού του, αλλά στο ίδιο
το δωμάτιό του. Μου φάνηκε παράξενο, αλλά αμέσως κατάλαβα το
λόγο. Μπαίνοντας τον είδα ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Ο κακομοίρης,
ήταν σχεδόν του θανατά.
Προχωρώντας προς αυτόν, πρόσεξα ότι το δωμάτιο ήταν
πραγματικά πολύ μεγάλο, αντάξιο όχι μόνο ενός άρχοντα, αλλά
ακόμα και ενός αυτοκράτορα. Στους τοίχους είχε όμορφες
ταπετσαρίες. Το πάτωμα ήταν ξύλινο και στρωμένο με παχιά χαλιά.
Τρία μεγάλα αναμμένα τζάκια δημιουργούσαν μια ζεστή και φιλική
ατμόσφαιρα.
Εκτός από τον Ιουστινιάνη, ήταν εκεί άλλα τέσσερα άτομα, εκ
των οποίων ο ένας ήταν ο γιατρός, ο οποίος με πλησίασε και μου
είπε:
«Έχει καμιά δεκαριά τραύματα. Ένα μάλιστα κοντά στην καρδιά.
Το πώς ζει… είναι θαύμα».
Έγνεψα καταφατικά.
«Μίλα του στο αυτί. Δεν ακούει καλά. Έφαγε κι εκεί μια με
ρόπαλο».
Πήγα μπροστά στο κρεβάτι και υποκλίθηκα στον άρχοντα. Στην
κατάσταση που ήταν, μπόρεσα να φανταστώ τι είχε γίνει εκείνες τις
μέρες στην Κωνσταντινούπολη.
Τον χαιρέτησα, έσκυψα στο αυτί του και είπα:
«Είμαι η Άννα Νοταρά…»
«Η αυτοκράτειρα», μου είπε και ένα αχνό χαμόγελο
σχηματίστηκε στα χείλη του. «Δεν επιτρέπεται εσύ να υποκλίνεσαι
σ’ έναν άρρωστο».
Θαύμασα τη μετριοφροσύνη του. Ώστε με αναγνώρισε!