Page 238 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

μου έλεγε “όχι, δεν μπορώ τώρα”. Καταλαβαίνεις… δεν υπήρχε
συνεννόηση».
«Σε πιστεύω… ήταν ξεροκέφαλος. Όχι μόνο με τους ξένους, αλλά
και μ’ εμάς τα παιδιά του».
«Αλήθεια;»
Του είπα μερικές ιστορίες από την οικογένειά μου, για να τον
ενθαρρύνω και να μου πει κι αυτός περισσότερα. Κατάλαβε τώρα ότι
δεν τον αμφισβητούσα και συνέχισε.
«Δε λέω ότι ήταν δειλός. Κάθε άλλο. Μάλιστα θα μπορούσε να
είχε φύγει, αλλά δεν το έκανε. Αυτό τον τιμά. Και το γεγονός ότι
υπέμεινε το μαρτύριό του… κάτι σημαίνει. Με ενημέρωσαν ότι
πέθανε γενναία, μαζί με τα αδέλφια σου και τους γαμπρούς σου.
Αντίθετα, κάποιοι άλλοι που τον κατηγορούσαν το έσκασαν. Λοιπόν
γι’ αυτό και μόνο συγχώρεσα τον Λουκά Νοταρά. Εξάλλου σε λίγο κι
εγώ θα τον συναντήσω εκεί πάνω».
«Ε, καλά, εσύ, άρχοντα, έχεις καιρό ακόμη», είπα καλοσυνάτα και
του χάιδεψα με στοργή το χέρι.
«Το ξέρω… μου δίνεις θάρρος», είπε. «Το ίδιο και οι γιατροί μου.
Αλλά δεν είμαι χαζός».
«Άρχοντα, νομίζω ότι πρέπει τώρα να σε ευχαριστήσω που με
έσωσες. Και επίσης να σου πω…»
«Δε χρειάζεται να μου πεις τίποτα. Τα έγγραφα που βρήκαν οι
άνθρωποί μου πάνω σου, αν και αρκετά κατεστραμμένα, αλλά και οι
πληροφορίες που μας έδωσε ο καπετάνιος επιβεβαίωσαν την
ταυτότητά σου».
«Θα ήθελα πάντως μια χάρη ακόμα».
«Αν μπορώ… γιατί στην κατάσταση που είμαι», είπε και μου
έδειξε που ήταν φασκιωμένος σαν μωρό παιδί από πάνω μέχρι κάτω,
σχεδόν.
«Θα ήθελα να πεις στους ανθρώπους σου, εννοώ στους
τραπεζίτες…»
«Οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι κανενός», έσπευσε να με
διορθώσει.
Τον κοίταξα με απορία.
«Αυτοί ανήκουν μόνο στις τράπεζες και υπηρετούν το χρήμα»,