Page 242 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

τραπεζίτες ήταν σκεφτικοί.
Κάποια στιγμή ήρθε ένας τύπος κι αμέσως όλοι στάθηκαν
προσοχή. Ποιος να είναι πάλι τούτος εδώ; σκέφτηκα. Εκείνος,
παραδόξως, μου χαμογέλασε εγκάρδια και μου είπε:
«Σας ταλαιπωρούν, αρχόντισσα Άννα Νοταρά Παλαιολογίνα;»
«Εμ… λίγο… ξέρετε, έχω ανάγκη τα λεφτά που ο συχωρεμένος ο
πατέρας μου…»
«Εκείνος ο υπέροχος άνθρωπος, ο Λουκάς Νοταράς;»
«Τον γνωρίζατε;» ρώτησα έκπληκτη.
«Κι αυτόν κι εσένα, Άννα, και όλη την οικογένεια Νοταρά».
Τον κοιτούσα άφωνη. Δεν μπορούσα να θυμηθώ ποιος είναι.
«Ακόμα και τον συχωρεμένο τον παππού σου γνώριζα, τον
Νικόλαο».
«Όλους; Μα πώς; Εγώ δε σας…»
«Για θυμήσου, καλή μου… πριν από χρόνια, στον Μυστρά…»
«Ναι…»
«Όταν είχα έρθει μ’ εκείνον τον Βενετό… Τη μέρα που
παραβρέθηκε στη συνάντηση κι ο μακαρίτης ο αυτοκράτορας… Και
μπήκες, μικρούλα εσύ ακόμη, να μας τρατάρεις…»
«Μα εκεί τότε ήταν ο… εσείς; Είναι δυνατόν;»
«Ακριβώς!»
«Είστε ο κύριος Μικέλε Ντόρια;» είπα χαρούμενη.
«Ακριβώς, αγαπητή μου, ακριβώς!» είπε χαρούμενος κι εκείνος
και με αγκάλιασε.
Ύστερα γύρισε προς τους άλλους και τους είπε σε αυστηρό τόνο:
«Την υπόθεση της αυτοκράτειρας την αναλαμβάνω εγώ. Θέλετε
κάτι άλλο;»
Αφού συνεννοήθηκαν με μια ματιά, απάντησαν αρνητικά και
αποχώρησαν. Έμεινα μόνη με τον σινιόρ Ντόρια.