Page 243 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

23
Τι θα λέγατε να κάνουμε μια βόλτα στο νησί;»
«Και… τα θέματά μας;»
«Τα συζητάμε καθ’ οδόν. Εννοώ, να φύγουμε από δω μέσα. Είναι
μια θαυμάσια μέρα με αρκετό ήλιο. Γιατί να μην την
εκμεταλλευτούμε;»
Μου φάνηκε καλή ιδέα. Σε λίγα λεπτά είχαμε μπει σε μιαν άμαξα.
Μας συνόδεψαν και τέσσερις δικοί του για ασφάλεια. Αρχίσαμε να
τριγυρνάμε στην πόλη με την άμαξά του. Σκεφτόμουν στο μεταξύ ότι
δε θα ήταν σωστό να ανοίξω κουβέντα για οικονομικά θέματα. Κι
έπεσα διάνα, γιατί ο σινιόρ Ντόρια άρχισε να μου μιλάει για τη ζωή
του.
Από τότε που έφυγε από το Ναύπλιο είχε κάνει, ως έμπορος,
πολλά ταξίδια και είχε βγάλει αρκετά χρήματα. Στην προσωπική του
ζωή όμως, αντίθετα με την επαγγελματική –είχε γίνει
μεγαλοτραπεζίτης στη Γένοβα– δεν είχε ευτυχήσει. Δεν απέκτησε
οικογένεια. Στο μεταξύ, ενδιάμεσα, καθώς περνούσαμε από διάφορα
μέρη, μου έλεγε λίγα λόγια για την ιστορία του νησιού. Και μάλιστα
ότι οι δικοί του είχαν συμφέροντα στο νησί πάνω από εκατό χρόνια
τώρα.
«Τι εννοείτε;» τον ρώτησα.
«Μα δεν ξέρετε ότι η Γένοβα πασχίζει για τούτο το νησί πολλά
χρόνια;»
«Δηλαδή;»
«Κοιτάξτε, το νησί δεν ήταν πάντα γενοβέζικο».
«Γνωρίζω ότι από πάντα ανήκε σ’ εμάς, εννοώ στην
αυτοκρατορία μας».
«Ακριβώς. Αλλά λίγο μετά το 1300 το νησί ερημώθηκε λόγω των
πειρατικών επιδρομών», συνέχισε ο Μικέλε Ντόρια. «Την ίδια