Page 244 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

περίοδο, στην απέναντι από τη Χίο πόλη της Φώκαιας –είναι σχεδόν
μισή μέρα με το πλοίο από δω–, διοικητής ήταν ένας δικός μας, ο
Μπενεντέτο Τζακαρία. Αυτός ζήτησε την άδεια από τον
αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β΄ Παλαιολόγο να πάρει το νησί, να το
προστατεύει και να το αναπτύξει. Έτσι κι έγινε, αλλά με την
προϋπόθεση ότι το λιμάνι θα ήταν ναυτική βάση για το στόλο σας.
Αυτή η σχέση διήρκεσε πενήντα περίπου χρόνια κι ύστερα το νησί
πέρασε πάλι σ’ εσάς. Εκείνη την εποχή στην πατρίδα μου, τη Γένοβα,
τα πολιτικά πράγματα άλλαξαν».
«Τι συνέβη;»
«Ο δικός μας βασιλιάς, ο δόγης, επέβαλε την ειρήνη κι έπεισε
όλους τους εξόριστους αντιπάλους του να επιστρέψουν στην πόλη. Οι
μόνοι που διαφώνησαν και αποσχίστηκαν ήταν οι ευγενείς που
κατοικούσαν σε μια περιοχή που λεγόταν Μονακό. Αυτοί μάλιστα
ετοίμασαν στρατό και στόλο για να μας επιτεθούν».
«Και τελικά;»
«Το κράτος μας ήταν κατεστραμμένο. Ο δόγης ζήτησε την
οικονομική συμβολή τριάντα πλούσιων πολιτών οι οποίοι
συγκρότησαν ανάλογο στόλο και τελικά αναγκάσαμε τους
επαναστάτες να οπισθοχωρήσουν. Αλλά το ταμείο της Γένοβας
όφειλε να αποζημιώσει τους πολίτες της. Τους πρότεινε λοιπόν να
πάνε στις γενοβέζικες αποικίες στη Μαύρη Θάλασσα, να τις
βοηθήσουν στρατιωτικά και να έχουν κέρδη από το πλούσιο εμπόριό
τους. Κι εκείνοι δέχτηκαν. Έτσι, ο στόλος απέπλευσε και λίγο
αργότερα έφτασε στο Αιγαίο».
«Αν θυμάμαι καλά, τότε στον δικό μας θρόνο επικρατούσε
εμφύλιος ανάμεσα στους Παλαιολόγους και τους Καντακουζηνούς».
«Ακριβώς. Λοιπόν οι Γενοβέζοι θεώρησαν καλή περίπτωση την
επανάκτηση της Χίου. Και πράγματι τα κατάφεραν, παρά την
αντίσταση των κατοίκων. Τελικά υπέγραψαν μια συμφωνία και
διευθετήθηκαν και οι σχέσεις με τους εκεί Έλληνες».
«Και πώς φερθήκατε στους Ρωμιούς κατοίκους του νησιού;»
«Μάλλον καλά, θα έλεγα. Δηλαδή δόθηκε αμνηστία σε όλους και
οι Έλληνες διατήρησαν την περιουσία τους, πράγμα που ίσχυσε και
για τον κλήρο και τα μοναστήρια. Επίσης οι ντόπιοι διατήρησαν την