Page 249 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Ακριβώς», μου είπε.
«Και ο λαός;»
«Σ’ αυτόν ανήκουν οι αστοί που κατοικούν κυρίως μέσα στα
κάστρα και στις μικρές μας πόλεις, αλλά και οι απλοί άνθρωποι.
Πολλοί είναι επαγγελματίες, άλλοι καλλιτέχνες και μάλιστα κάποιοι
είναι μορφωμένοι. Τέλος υπάρχει και η πλατιά μερίδα των αγροτών
που ζουν στα χωριά με την αγροκαλλιέργεια, κυρίως της μαστίχας, τα
σιτηρά και τα εσπεριδοειδή που προσφέρουν πολλά στην οικονομία
και στον πλούτο του νησιού».
Καθώς περνάγαμε από κάποιες πλατείες μέσα στην πόλη της Χίου,
διαπίστωνα ότι οι Γενοβέζοι έκαναν πολύ καλή δουλειά. Τα κτίρια
έμοιαζαν περισσότερο με δυτικά και γενοβέζικα παρά με τα ελληνικά
που είχα δει στην Πόλη. Είχαν πιο πολλά δυτικά στοιχεία, μυτερές
απολήξεις στα παράθυρα και στα υπέρθυρα, παρά στρογγυλεμένους
θόλους όπως είχαν τα δικά μας. Ήταν όλα πολύ όμορφα και πλέον η
Χίος είχε αποκτήσει ένα κοσμοπολίτικο χρώμα, ένα μείγμα
πολιτισμού ορθόδοξου και λατινικού. Τα πιο πλούσια σπίτια ήταν
πραγματικά μέγαρα. Κάποια από αυτά, που τα επισκέφτηκα μάλιστα,
είχαν μαρμάρινα πατώματα και ήταν διώροφα και τριώροφα. Επίσης η
είσοδός τους ήταν στεγασμένη με οροφή η οποία στηριζόταν σε
σειρά από κολόνες, υπήρχαν οικόσημα των οικογενειών, γυάλινα
παράθυρα, μπαλκόνια, όπως στη Γένοβα και τη Βενετία.
«Βέβαια δε θα ισχυριστώ ότι δεν είχαμε και δυσκολίες στο νησί.
Για να φτάσουμε στην καλή κατάσταση που είμαστε τώρα, περάσαμε
μέσα από πολλές ατυχίες. Αλλά τις ξεπεράσαμε όλες, με τον έναν ή
τον άλλο τρόπο. Όμως τώρα και πάλι κινδυνεύουμε. Ίσως πιο πολύ
από ποτέ».
«Από τους Τούρκους;» ρώτησα δειλά.
«Ναι. Γι’ αυτό και προετοιμαζόμαστε. Στο λιμάνι πριν από ένα
μήνα ξεφορτώσαμε κανόνια από τη Γένοβα και ένα πλοίο μάς έφερε
πολεμοφόδια».
«Θα τα καταφέρετε σε περίπτωση επίθεσης;»
«Θα αγωνιστούμε. Δε θα αφήσουμε έτσι τους Τουρκαλάδες».
«Ο Θεός θα είναι μαζί σας», του είπα σφίγγοντάς του το χέρι.
Είχε πια βραδιάσει. Επιστρέψαμε σπίτι και αποχαιρετιστήκαμε.