Page 251 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

24
Συχνά φέρνω στο νου μου την πανσπερμία των λαών που ζούσαν
στην Πόλη πριν από την άλωση. Κάθε καρυδιάς καρύδι, που λέμε.
Όλοι οι πολιτισμοί ήταν συγκεντρωμένοι και όμορφα
συνταιριασμένοι στην Κωνσταντινούπολη. Καλή ώρα, όπως τώρα στη
Βενετία. Γι’ αυτό και οι εδώ Ρωμιοί αγαπούν τόσο πολύ αυτή την
πόλη, γιατί τους θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την Πόλη.
Ως προς τους λαούς της Πόλης, αυτούς που δε συμπαθούσα
σχεδόν καθόλου, παραδόξως, δεν ήταν οι μουσουλμάνοι, αλλά οι
Γενοβέζοι στο Πέρα. Θα με ρωτήσετε για ποιο λόγο. Από τη μια
γιατί είχαν εγκατασταθεί στο Πέρα με το έτσι θέλω πριν από
διακόσια χρόνια, και μάλιστα είχαν χτίσει και τείχη από μόνοι τους,
κι από την άλλη λειτουργούσαν σαν ανταγωνιστές μας στο εμπόριο.
Πάντως, για να μιλήσω αντικειμενικά, από κοντά ήταν κι ο δικός μου
Βενετός, ο Μαρίνος Κονταρίνι, που συνεχώς υποδαύλιζε τη
δυσαρέσκειά μου.
Όμως, όπως είπα και αλλού, αλλιώς σου φαίνονται οι άνθρωποι
από μακριά κι αλλιώς είναι από κοντά. Το λέω αυτό γιατί όταν
γνώρισα τους Γενοβέζους στη Χίο, διαπίστωσα ότι ήταν πολύ
διαφορετικοί από αυτό που πίστευα, και μάλιστα τους γνώρισα
καλύτερα αργότερα, όταν έφτασα στο Πέρα, και μπορώ να πω ότι
γενικά άλλαξα γνώμη γι’ αυτούς.
Αλλά ας πάρω τα πράγματα με τη σειρά. Θυμάστε, ήμουν στη Χίο.
Λοιπόν, όταν έφυγα από κει, με το μπαουλάκι μου, μέσα στο οποίο
είχα διάφορα χρήσιμα πράγματα, ρούχα, φουστάνια και υποδήματα
που μου τα είχε δώσει όλα ο Γενοβέζος άρχοντας Ιουστινιάνης, πήγα
στο Πέρα, που ήταν η πιο κοντινή χριστιανική πόλη στην καρδιά της
οθωμανικής πια αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Στο Πέρα
νοίκιασα ένα σπίτι για μένα και τους ανθρώπους μου, τους οποίους