Page 255 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

πληθυσμοί απ’ όλη την αυτοκρατορία, για να κατοικήσουν και πάλι
την Πόλη. Αλλά ποια Πόλη; Πού θα διέμεναν οι χιλιάδες άνθρωποι;
Στους δρόμους και αυτοί;
Κι εμείς, οι Ρωμιοί, πού ήμασταν; Μας είχε ξεπαστρέψει όλους ο
τρισκατάρατος; Όχι βέβαια! Ομολογώ ότι εκείνες τις πρώτες μέρες
άκουσα πολλούς να μιλούν ρωμαίικα, αλλά και τουρκικά. Πιο παλιά,
όταν η Πόλη ήταν ακόμη σε χριστιανικά χέρια, ειδικά τα τουρκικά τα
άκουγες στη χάση και στη φέξη, που λέμε. Και κυρίως στη δική τους
μικρή τουρκική συνοικία.
Πέρασα και μια βόλτα από τα τείχη, όχι τα παραλιακά που ήταν
ακόμη σε καλή κατάσταση, αλλά από τη μεριά της ξηράς. Εκεί
σχεδόν λύγισα. Στο σημείο που λέγανε ότι έπεσε ο σύζυγός μου, ο
τελευταίος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τα τείχη
ήταν σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμμένα από τους
βομβαρδισμούς.
Υπήρχαν γενικά μεγάλα κενά ανάμεσα στα τείχη και οι πύργοι δε
στέκονταν στο ύψος τους μεγαλοπρεπείς. Αντίθετα ήταν ρημαγμένοι,
στοίβες από πέτρες και χώματα, χαλάσματα κάτω στο έδαφος. Στις
πύλες που διατηρούνταν ακόμη όρθιες υπήρχαν ισχυρές στρατιωτικές
φρουρές που ήλεγχαν όσους έμπαιναν κι όσους έβγαιναν. Δεν
πλησιάσαμε περισσότερο, γιατί δεν ήθελα μπλεξίματα. Αυτό με
συμβούλεψαν και οι δικοί μου.
Την πρώτη μέρα που πήγα στην Πόλη δεν έμεινα πολύ. Ήμουν
τόσο στενοχωρημένη από το θέαμα, ώστε ζήτησα από τους
ανθρώπους μου να επιστρέψουμε στο Πέρα. Έκλαιγα μια εβδομάδα
καθώς σκεφτόμουν τη ζωή μου εκεί, μόλις πριν από λίγους μήνες.
Και τώρα; Τώρα πια τριγύριζα σαν την άδικη κατάρα αριστερά και
δεξιά ψάχνοντας να βρω τους συγγενείς μου. Εγώ, η τελευταία
αυτοκράτειρα των Ρωμιών. Που σε άλλη περίπτωση θα είχα
εκατοντάδες φρουρούς και υπηρέτες γύρω μου. Τώρα όμως είχα
μόνο δύο έντιμους ανθρώπους. Εγώ, που σε άλλη περίπτωση θα
έμενα στο μεγάλο παλάτι, ενώ τώρα ζούσα σε ένα ταπεινό σπιτάκι
στο Πέρα. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις,
πραγματικά.
Μα τι μου έχει απομείνει τελικά από την προηγούμενη ζωή μου;