Page 236 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Πολλοί σε ξέρουν, αγαπητή μου, αλλά λίγοι θέλουν να το λένε»,
πρόσθεσε σαν να διάβασε τη σκέψη μου.
Όμως δεν κατάλαβα τι εννοούσε λέγοντας ότι «λίγοι θέλουν να το
λένε».
«Να προσέχεις… οι Ρωμιοί θα σε μισήσουν όσο καμιά άλλη
γυναίκα».
Αν και τότε δεν πίστεψα τα λόγια του Ιουστινιάνη, τώρα, ύστερα
από τόσα χρόνια, αποδείχτηκε πέρα για πέρα σωστός κι ας ήταν τότε
στα τελευταία του.
«Να προσέχεις εκεί που θες να πας… Η Πόλη δεν είναι ο
προορισμός σου;»
«Ναι, αλλά ο Θεός είχε άλλα σχέδια», είπα και του χαμογέλασα.
«Έτσι είναι, καλή μου. Όταν εμείς κάνουμε σχέδια…»
«Άρχοντα, σε βλέπω…»
«Δυστυχώς, είμαι στα τελευταία μου».
Επιχείρησε να χαμογελάσει πάλι, αλλά δεν μπορούσε. Το στόμα
του είχε φύγει λίγο από τη θέση του. Είχε περάσει τόσα εκείνο το
κορμί…
«Αλήθεια, πες μου, σε παρακαλώ, τι έγινε κατά την πολιορκία…»
του είπα.
Δεν πρόλαβα να τελειώσω και είδα δυο δάκρυα να κυλούν από τα
μάτια του. Πήρα ένα μαντίλι από δίπλα και του τα σκούπισα.
«Ο άντρας σου… ο αυτοκράτορας, πολέμησε γενναία… κι έπεσε
για την τιμή της πατρίδας του. Έτσι έμαθα… δεν τον είδα. Εγώ ήμουν
αναίσθητος όταν με πήραν από τα τείχη και με μετέφεραν στο πλοίο.
Το έμαθα αργότερα, είχα φτάσει πια στη Χίο».
«Είναι αλήθεια λοιπόν;»
Έκλεισε τα μάτια του κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του.
Μια υπηρέτρια ήρθε και μας έστρωσε πρόχειρα ένα τραπέζι. Αυτός
μόλις που μπορούσε να σαλέψει. Είχε κοντά του έναν υπηρέτη για να
τον εξυπηρετεί. Εγώ άρχισα να τσιμπολογώ. Δεν είχα και πολλή
όρεξη. Έτσι όπως τον έβλεπα… τον λυπόμουν. Εξάλλου είχα άλλες
προτεραιότητες. Ήθελα να μάθω λεπτομέρειες για την Πόλη.
Κάποια στιγμή τον ρώτησα:
«Και οι δικοί μου;»