Page 228 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου
P. 228
εμπορικά, τα χαρούμενα πρόσωπα των κατοίκων και οι γιορτές μας.
Τώρα όλα αυτά θα έχουν γίνει τουρκικά… θα έχουν μαγαριστεί. Είχα
ακούσει ότι οι Οθωμανοί ήταν τέτοιοι άνθρωποι, άγριοι και
βάρβαροι.
Και για τους Γενοβέζους επίσης είχα ακούσει ότι μισούσαν πιο
πολύ τους Βενετούς από τους Οθωμανούς. Γι’ αυτό και τα είχαν
καλά με τους Τούρκους. Αλλά τελικά η ζωή με δίδαξε ότι αλλιώς
είναι οι άνθρωποι από μακριά κι αλλιώς από κοντά. Άλλο τι λένε οι
φήμες και άλλο τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ο παππούς έλεγε,
πολύ σωστά, μια παροιμία: «Απ’ όσα βλέπεις τα μισά (να πιστεύεις)
κι απ’ όσα ακούς τίποτα».
Λοιπόν θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: Το καράβι μας από την
αρχή δε μου γέμιζε το μάτι. Έτριζε πολύ σε κάθε φύσημα του
ανέμου. Έτσι μου φαινόταν, δηλαδή. Αλλά εκείνη την περίοδο δεν
υπήρχε και κάτι καλύτερο στο Ναύπλιο. Ο καπετάνιος είχε φορτώσει
σιτάρι για την Πόλη, που είχε τότε μεγάλη ζήτηση, μιας και στην
περιοχή είχαν καταστραφεί οι σοδειές λόγω του πολέμου. Θα έβγαζε
πολύ χρήμα, όπως μου είπε. Μαζί μου συνταξίδευαν η ολιγομελής
φρουρά που μου είχε διαθέσει ο πεθερός μου, μια υπηρέτρια και
κάμποσοι ναυτικοί. Όλοι κι όλοι ήμασταν καμιά εικοσαριά
νοματαίοι.
Εγώ, πέρα από τα χαρτιά μου και τα χρήματα που κουβαλούσα
πάνω μου μέσα σ’ έναν δερματόδετο κύλινδρο που ποτέ δεν
αποχωριζόμουν, είχα μόνο λίγα ρούχα. Αυτή ήταν όλη η περιουσία
μου, εμένα, της τελευταίας αυτοκράτειρας των Ρωμαίων. Αλλά δε με
ένοιαζαν πια ούτε οι τίτλοι ούτε τα αξιώματα ούτε τα χρήματα. Το
μόνο που ήθελα ήταν να βρω τον αγαπημένο μου και, ει δυνατόν,
όσους είχαν απομείνει από την οικογένειά μου.
Υπολόγιζα ότι δε θα μου έπαιρνε πάνω από έξι μήνες και το
αργότερο στις αρχές του επόμενου καλοκαιριού θα επέστρεφα στο
Ναύπλιο. Και στη συνέχεια θα πήγαινα στο πατρικό μας στον
Μυστρά. Αν και η σκέψη αυτή, εδώ που τα λέμε, με προβλημάτιζε,
γιατί εκεί θα ήμουν στην καρδιά του τωρινού μου εχθρού, των
Παλαιολόγων. Λέω «εχθρού» γιατί έτσι τους έβλεπα πια τους
αδελφούς του μακαρίτη του αυτοκράτορα. Είχα δίκιο, όμως, να