Page 224 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

ότι είχε σκοτωθεί και άλλοι ότι σαν αιχμάλωτος είχε αποκεφαλιστεί.
Άλλοι πάλι ότι τον είχαν εξαγοράσει σε ένα σκλαβοπάζαρο. Κι εμένα
το μυαλό μου πήγαινε στο κακό, δηλαδή ότι είχε ήδη πεθάνει. Γιατί
στην πολιορκία, απ’ όλους τους ξένους της Κωνσταντινούπολης,
ειδικά οι Βενετοί είχαν τις πιο μεγάλες απώλειες.
Τώρα, για τους Νοταράδες συγγενείς μου οι πληροφορίες έλεγαν
πως οι αρσενικοί εκτελέστηκαν. Για δε τις γυναίκες ότι τις είχε πάρει
στο χαρέμι του ο σουλτάνος. Άλλοι πάλι έλεγαν ότι όλοι είχαν γενικά
χαθεί. Καταλαβαίνετε ότι οι φήμες που κυκλοφορούσαν ήταν άπειρες
και άρα δεν μπορούσα να πιστέψω τίποτα περισσότερο ή λιγότερο
για πιθανό.
Τελικά, πριν προλάβω να καταλήξω σε οριστικές αποφάσεις, ήρθε
στον κόσμο ο πρώτος μου γιος, ο πιο κακότυχος απ’ όλους, όπως
αποδείχτηκε. Αλλά θα μιλήσω παρακάτω γι’ αυτό. Τώρα θα πω ότι
γεννήθηκε πρόωρα, όπως είπαν η μαμή και ο γιατρός, και γι’ αυτό
βγήκε λίγο μικρούλης, στα τέλη Σεπτεμβρίου.
«Πώς λες να τον πούμε;» με ρώτησε χαρούμενος ο πεθερός μου,
όταν με επισκέφτηκε πρώτη φορά.
«Εγώ θα έλεγα να του δώσουμε το όνομα του παππού του»,
απάντησα εγώ.
«Δηλαδή;» μου λέει με μάτια ορθάνοιχτα.
«Το δικό σας».
«Σιγά μην πούμε το παιδί Μπερτούκκιο!» είπε απαξιωτικά.
«Γιατί όχι;» διαμαρτυρήθηκα.
«Μα όνομα είναι αυτό; Άκου Μπερτούκκιος! Μην κοιτάς που ο
πατέρας και η μάνα μου είχαν την τρέλα με τα παράξενα ονόματα.
Όχι, όχι… Δε θα το καταστρέψουμε το παιδί για όλη του τη ζωή».
Τον κοίταξα με απορία.
«Να του διαλέξεις ένα όνομα που να σου αρέσει», πρόσθεσε.
«Τι γνώμη έχετε εσείς;»
«Γιατί όχι του μακαρίτη του πατέρα σου. Λουκά, ας πούμε».
Δεν είπα τίποτα. Απλώς ανασήκωσα τους ώμους μου και
χαμογέλασα. Έτσι λοιπόν το έβγαλα Λουκά το μικρό μου και τις
επόμενες μέρες δόθηκα ολόψυχα στην ανατροφή του.
Την ίδια βέβαια περίοδο ετοίμαζα και το σχέδιο δράσης μου, στο