Page 219 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

του πάνω σ’ αυτό. Έτσι κι εγώ. Είναι μια άτυπη παράδοση που
αποδέχεται η Βενετία».
«Θα τον βάψετε εξωτερικά όταν τελειώσει;»
«Ναι. Λευκό θα είναι το χρώμα. Και θα έχει επάλξεις στην κορυφή
του. Το ύψος του θα είναι είκοσι μέτρα. Από κει θα ξεκινάει το
παραλιακό τείχος του Ναυπλίου».
«Και θα καταλήγει… πού;»
«Στα δυτικά, εκεί», είπε και μου έδειξε με το χέρι του.
«Μα είναι ήδη ένας πύργος εκεί, νομίζω», είπα.
«Όντως. Αλλά θα γκρεμιστεί και θα φτιάξουμε έναν εξίσου μεγάλο
με τον δικό μου. Αυτό θα γίνει αργότερα, φαντάζομαι. Πρέπει να
δούμε τι θα γίνει και με το μοναστήρι».
Μου εξήγησε ότι λίγο μετά από αυτόν τον πύργο υπήρχε ένα
μικρό ακρωτήρι όπου, σε μια εσοχή του βράχου, ήταν ένα μικρό
μοναστήρι καλογριών, που λεγόταν Παναγία της Σπηλιάς. Στα δυτικά
της μονής υπήρχαν κάποια παλιότερα τείχη με μια μικρή πύλη. Όπως
μου είπε, υπήρχε πριν ακόμη έρθουν οι Βενετοί. Αλλά τώρα την είχαν
σφραγίσει για μεγαλύτερη ασφάλεια.
Καθώς συζητάγαμε, από ένα σημείο και μετά, εμένα το μυαλό μου
έτρεχε αλλού. Υπήρχαν ουσιαστικά δύο σοβαρά προβλήματα: Το
πρώτο ήταν ότι ο Μαρίνος βρισκόταν, κατά πάσα πιθανότητα, στην
πολιορκία της Πόλης. Και το δεύτερο ότι εγώ δεν ήξερα ποιανού
ήταν το παιδί στην κοιλιά μου· δικό του ή του αυτοκράτορα;
Ευελπιστούσα, κι έτσι ήθελα να πιστεύω δηλαδή, ότι ήταν του
αγαπημένου μου.
Ύστερα από λίγο καιρό ήρθαν, δυστυχώς, τα κακά μαντάτα. Τον
Ιούνιο άρχισαν να καταφτάνουν πλοία από την Πόλη, ελληνικά και
βενετσιάνικα, γεμάτα πρόσφυγες. Ήταν πια μια πραγματικότητα. Η
Κωνσταντινούπολη είχε υποκύψει. Μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού
είχαν αράξει στο Ναύπλιο πάνω από είκοσι πλοία γεμάτα πρόσφυγες.
Και με την κοιλιά στο στόμα, εγώ έτρεχα στο λιμάνι να ρωτάω τον
κόσμο αν είχαν ακούσει κάτι, τι είχε γίνει με τον αυτοκράτορα και
κυρίως με τον αγαπημένο μου, τον Μαρίνο.
Η πιο σίγουρη πληροφορία ήταν ότι ο αυτοκράτορας είχε τελικά
πέσει σαν ήρωας, με το σπαθί στο χέρι. Ανάμεσα στους πρόσφυγες