Page 218 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

μουσουλμάνα. Φαντάζεστε τώρα για τι έρωτα μιλάμε; Απίστευτες
καταστάσεις για τον μέσο άνθρωπο εκείνη την εποχή, και μάλιστα σε
ξένη χώρα και μουσουλμανική!
«Άντε με το καλό, όταν έρθει ο Μαρίνος, να σας παντρέψω και
επίσημα, για να… βουλώσουμε και τα στόματα», μου είπε κάποια
στιγμή.
«Πρώτα ο Θεός, πατέρα!» του είπα. «Πρώτα ο Θεός!»
Αυτό βέβαια θα αργούσε πολύ, όπως αποδείχτηκε στο μέλλον.
Ήταν βραδάκι και είχαμε καθίσει στη βεράντα του παλατιού του
πίνοντας ένα αναψυκτικό. Από κάτω απλωνόταν η νέα πόλη, πιο
χαμηλά, στα βόρεια, ήταν το λιμάνι, και απέναντι στη θάλασσα το
μικρό νησάκι μ’ έναν πύργο για να προστατεύει το λιμάνι. Τέλος στο
βάθος του ξάστερου και καθαρού ορίζοντα βλέπαμε και τα φώτα της
γειτονικής πόλης του βενετικού Άργους, που δεν απείχε πάνω από
δυο-τρεις ώρες δρόμο από μας.
«Για κοίτα το κάτω τείχος», μου λέει ο πεθερός μου κάποια
στιγμή.
Ήταν πολύ περήφανος γι’ αυτό, μιας κι εκείνος είχε πάρει πολύ
σοβαρά το θέμα. Έριξα μια ματιά. Στην κάτω πόλη είχαν τοποθετηθεί
φανοί, στα σημεία που χρειαζόταν, κι έτσι μπορούσα να δω μια
φωτεινή γραμμή να την κυκλώνει.
«Το τείχος που θα την περιβάλλει μελλοντικά θα έχει έκταση
περίπου 1.300 μέτρα», μου είπε ο πεθερός μου.
«Δεν είναι και λίγο», απάντησα.
«Κοίτα εκεί κάτω, στο ανατολικό σκέλος του τείχους».
«Εκεί που είναι η καινούργια πύλη της κάτω πόλης;» τον ρώτησα.
«Ναι. Η έκτασή του είναι περίπου τριακόσια μέτρα από τον
βορειοανατολικό πύργο της Ακροναυπλίας μέχρι τη βόρεια παραλία
της πόλης».
«Κι εκείνος ο μεγάλος πύργος στην παραλία;»
Εκεί οικοδομούνταν ένας καινούργιος πύργος τεραστίων, θα
έλεγα, διαστάσεων.
«Είναι ο “δικός μου πύργος”», είπε με χαρά. «Δεν το κάνω από
υπεροψία», συνέχισε ενώ έβαζε στο ποτήρι μου μυρωδάτο κρασί.
«Κάθε διοικητής, όταν κάνει κάποιο τέτοιο έργο, βάζει το οικόσημό