Page 214 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

επέτρεπαν την είσοδο σ’ αυτήν στα εμπορικά πλοία».
«Ώστε έτσι».
«Κι από τη Βενετία έφτασε οδηγία, δηλαδή, τα πλοία μας να είναι
προσεκτικά αν πηγαίνουν κατά κει».
«Άρα ξεκίνησε…» είπα στενοχωρημένη.
«Κατά πάσα πιθανότητα».
«Μα… γιατί, πατέρα, δεν ήρθε ο Μαρίνος μαζί μου;»
«Γιατί είναι στραβόξυλο!» είπε ο Μπερτούκκιος. Σηκώθηκε και
πήγε προς το παράθυρο φανερά εκνευρισμένος τώρα.
Πάγωσε το αίμα μου. Για λίγο δεν του μίλησα. Μετά πήγα κοντά
του και του έπιασα το χέρι. Του μίλησα με ήρεμη φωνή:
«Πατέρα, εγώ δεν…»
«Κόρη μου», απάντησε και με αγκάλιασε.
Τον κοίταξα στα μάτια. Ήταν ίδια με του αγαπημένου μου. Τα
μαλλιά του ήταν άσπρα, αλλά ακόμη αρκετά πυκνά. Τα μάγουλά του
ρόδιζαν γεμάτα υγεία και ζωντάνια. Ήταν λίγο πιο ψηλός από μένα
και ίσως πάνω από εξήντα χρονών, αλλά δεν του φαινόταν.
«Μην ανησυχείς, Άννα μου… ξέρω».
Τον κοίταξα ερωτηματικά.
«Μου τα έχει γράψει όλα ο Μαρίνος μου».
«Εγώ θα ήθελα να…»
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.
«Μην κουράζεσαι… Εγώ θα σε αγαπήσω σαν δικό μου παιδί.
Κόρη δεν απέκτησα. Δε με αξίωσε ο Θεός. Κι ο Μαρίνος ήταν από
μικρός ατίθασος. Σπάνια μας άκουγε, εμένα και τη μάνα του».
«Η μάνα του πού είναι;» ρώτησα και σκούπισα τα μάτια μου με
το μαντίλι που μου έδωσε.
«Στην Αλεξάνδρεια. Μα δε σου έχει πει ο Μαρίνος;»
«Ναι, κάτι μου ανέφερε… και μάλιστα είπε ότι εσείς… όταν την
είδατε, αμέσως την ερωτευτήκατε».
«Σ’ αυτό τουλάχιστον, ο μπαγαμπόντης, είναι αλήθεια ότι πήρε
από μένα».
Γελάσαμε.
«Ίσως είναι το μόνο, δηλαδή, που πήρε από μένα!» πρόσθεσε.
«Όχι… όχι! Έχει και τα μάτια σας», είπα πάλι στον ίδιο εύθυμο