Page 211 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αυτά τα πράγματα. Απ’ την άλλη, ο καπετάνιος με καθησύχαζε
διαρκώς και μου έλεγε μονότονα να μην ανησυχώ κι ότι σύντομα θα
φτάναμε στον προορισμό μας.
Έβλεπα το κορμί μου να αλλάζει μέρα με τη μέρα.
Έχω ένα περίεργο βάρος στην κοιλιά μου… Οχ… να το πάλι. Γιατί
άραγε; Μήπως είμαι άρρωστη ή… Χμ… τον τελευταίο καιρό έχω
κοιμηθεί με δύο άντρες. Τον έναν τον αγάπησα τρελά… τον αγαπώ
ακόμη. Τον άλλο… τι να κάνει άραγε τώρα ο Παλαιολόγος. Και η
Πόλη… έχει αρχίσει άραγε η πολιορκία;
Το ταξίδι μας συνεχίστηκε ανέφελο και λίγες μέρες αργότερα,
χωρίς να μας συμβεί κάτι απρόοπτο, φτάσαμε στο Ναύπλιο, όπως με
πληροφόρησε ο καπετάνιος λίγες ώρες πριν μπούμε στο λιμάνι.
Με το που δέσαμε, είδα και το τι γινόταν στην κάτω πόλη. Εκείνη
την περίοδο ήταν σε πλήρη εξέλιξη πολλά έργα. Ουσιαστικά η κάτω
πόλη ήταν ένα τεράστιο εργοτάξιο όπου δούλευαν εκατοντάδες
άνθρωποι. Οι Βενετοί είχαν αρχίσει να χτίζουν δημόσια κτίρια αλλά
και τα τείχη της. Είχαν ρίξει πολλά λεφτά.
Ο καπετάνιος τελείωσε γρήγορα γρήγορα τα τυπικά, ενώ πάνω
στην ώρα έφτασε και μια φρουρά στρατιωτών. Ανέφεραν ότι
γνώριζαν την ταυτότητά μου κι ότι ήρθαν να με παραλάβουν για να
με οδηγήσουν στο κάστρο.
Μπήκαμε μέσα στους τεράστιους προμαχώνες διαμέσου μικρών
θυρίδων και μετά ακολουθήσαμε εσωτερικούς δαιδαλώδεις και
ανηφορικούς δρομίσκους. Λίγο αργότερα στεκόμουν μπροστά στο
διοικητή της πόλης.
«Καλώς ήρθατε, κυρία Κονταρίνι», μου είπε και με χαιρέτησε
τυπικά.
Πού ξέρει αυτός ποια είμαι; αναρωτήθηκα.
«Καλώς σας βρήκα», απάντησα σε άψογα ιταλικά.
«Σας διαβεβαιώ ότι θα φροντίσω να έχετε μια άνετη διαμονή μέχρι
να έρθει ο πεθερός σας».
«Ο ποιος;» ρώτησα έκπληκτη.
«Ο πεθερός σας. Ο κύριος Μπερτούκκιος Κονταρίνι. Θα με
αντικαταστήσει, ξέρετε».
«Πώς κι έτσι;» είπα τώρα με κάποια κρυφή χαρά.