Page 210 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

«Δεν… δε ρωτάτε το κατάλληλο πρόσωπο».
«Γιατί;» τον ρώτησα απορημένη.
«Εγώ… πώς να το ξέρω;»
«Μα δεν ταξιδεύετε κι εσείς με το ίδιο πλοίο;»
«Με έχουν προσλάβει για δύο χρόνια. Με το πλοίο πηγαίνω όπου
θέλουν τα αφεντικά μου. Για μένα ο χρόνος κι ο τόπος που πηγαίνει
το πλοίο μού είναι, θα έλεγα, μάλλον αδιάφορα».
«Α μάλιστα».
«Καταλαβαίνετε, κυρία, έχω πάει σε δεκάδες λιμάνια. Δε με
ενδιαφέρει πια και τόσο ο προορισμός».
«Και τώρα… σε ποιο λιμάνι πάει τώρα το πλοίο;»
«Δεν το ξέρω. Αλλά μάλλον…»
«Ναι…» είπα με αγωνία.
«Ίσως κάπου στον Μοριά, σε κάποια βενετική κτήση».
Με φώτισες κι εσύ, είπα από μέσα μου.
Αντιλήφθηκα ότι τελικά ούτε κι αυτός είχε τη διάθεση να μιλήσει.
Τις επόμενες μέρες ρώτησα με τρόπο τους ναύτες και τους
στρατιώτες που στο μεταξύ με ορισμένους είχα αποκτήσει και
κάποια οικειότητα. Το συμπέρασμα ήταν ότι όντως πηγαίναμε στον
Μοριά, αλλά πού ακριβώς δεν ήξερα.
Μα τι δουλειά έχω εδώ; αναρωτιόμουν. Πού πηγαίνω μ’ αυτό το
πλοίο; Άραγε τούτοι εδώ οι ναυτικοί θα τηρήσουν την υπόσχεσή
τους προς τους κυρίους τους ή θα πάνε αλλού το πλοίο και… Τι να
μου ετοιμάζει τώρα ο Μαρίνος; Αυτό ήταν το σχέδιό του; Κι αυτός;
Γιατί δεν ήρθε μαζί μου;
Χιλιάδες τέτοιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου τις
επόμενες μέρες του ταξιδιού μας. Ομολογώ δε ότι νευρίασα άσχημα
με τον Μαρίνο γι’ αυτό που έκανε. Και πολλές φορές στο κρεβάτι
μου είχα βάλει τα κλάματα. Ήμουν τώρα πραγματικά μόνη.
Μα θα μπορούσε να με είχε ενημερώσει. Και πού είναι αυτός
τώρα; Επέστρεψε στην Πόλη… μάλλον. Εξάλλου μου μίλαγε συχνά
τις τελευταίες μέρες για την άμυνά της και την επικείμενη πολιορκία.
Αλλά γιατί να μου πει ψέματα; Φοβόταν ότι θα του ζητούσα να
επιστρέψουμε μαζί στην Πόλη;
Τις μέρες που ήμουν στο πλοίο είχα όλο τον καιρό να σκέφτομαι