Page 206 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

αναγκαζόταν να διαλέξει ανάμεσα σ’ εμένα και την Πόλη; Αλλά
μπα… όχι… Δε νομίζω να…
Στη συνέχεια ο Μαρίνος μου είπε κάποιες λεπτομέρειες για το
σχέδιο που είχαν κάνει με τον αυτοκράτορα σ’ εκείνη τη συνάντηση.
Του ανέθεσε τη διακριτική παρακολούθηση της ακολουθίας μου με
σκοπό τη διάσωσή μου, αν τυχόν κάτι πήγαινε στραβά. Ο Μαρίνος
με τους δικούς του μας παρακολουθούσαν για μέρες. Κι όταν
διαπίστωσαν την αιχμαλωσία μου, τότε επενέβη και με ελευθέρωσε.
Και τα πράγματα πήγαν τελικά καλά. Ήμουν πια στα ζεστά του
χέρια και δεν ήθελα τίποτα περισσότερο. Ευχαριστούσα το Θεό που
με είχε σώσει ο αγαπημένος μου και Τον παρακαλούσα να με
συγχωρέσει για το αμάρτημά μου. Εννοώ που μια τυπικά παντρεμένη
γυναίκα είχα πάει με άλλον άντρα. Αλλά ήμουν ερωτευμένη, κι αυτό,
αν θέλετε, θεωρούσα ότι ήταν η πιο σοβαρή δικαιολογία μου.
Αφού τελείωσε τη διήγησή του, τον ρώτησα:
«Κι από δω και πέρα… τι θα κάνουμε;»
«Όλα θα πάνε καλά… μην ανησυχείς», με καθησύχασε. «Ηρέμησε
τώρα και κλείσε τα ματάκια σου…»
Με σήκωσε στα χέρια και με πήγε στο κρεβάτι. Εκεί κάναμε
ακόμα μια φορά παθιασμένο έρωτα. Σαν κάτι να μου έλεγε ότι… ότι
μπορεί να μην τον ξανάβλεπα ποτέ μου. Αλλά δεν είπα τίποτα, γιατί
δεν ήθελα να χαλάσω την όμορφη ατμόσφαιρα. Όταν τελειώσαμε,
αποκοιμήθηκα αποκαμωμένη.
Μείναμε στο πανδοχείο μια ολόκληρη εβδομάδα χωρίς κάτι το
απρόοπτο να διαταράξει την ηρεμία μας. Ο αγαπημένος μου ήταν
τόσο γλυκός… μου είχε λείψει τόσο, μα τόσο πολύ! Και
συζητούσαμε ατέλειωτες ώρες. Κάναμε σχέδια για μια καινούργια
ζωή, μιλήσαμε για τα παλιά, μου είπε για τους δικούς του και του
είπα για τους δικούς μου. Του μίλησα για τον Μυστρά και μου
μίλησε για τη Βενετία, την πλωτή πόλη, όπως την έλεγε.
Εκείνες οι ημέρες ήταν από τις ωραιότερες της ζωής μου. Ήμουν
μακριά από τη χλιδή και τα χρυσάφια, μακριά από ανθρώπους που
άλλα έλεγαν κι άλλα έκαναν, μακριά από την ψευτιά και τη
διπροσωπία. Ήμουν η αυτοκράτειρα, αλλά δε ζούσα μέσα στα
πλούτη, παρά σ’ ένα φτωχό πανδοχείο σε κάποια επαρχία. Κι όμως