Page 204 - Η τελευταία αυτοκράτειρα του Βυζαντίου

Του έλεγε ότι, αν σας πάντρευε, ακόμα και αν δεν τα κατάφερνε με
τους Τούρκους, τουλάχιστον θα εξασφάλιζαν ένα…»
«Ένα… τι;» ρώτησα με ανυπομονησία, αν και υποψιαζόμουν πού
το πήγαινε.
Με πήρε στην αγκαλιά του κι εγώ τον ξαναρώτησα με κάποια
ένταση και επιμονή:
«Ένα… τι;»
«Διάδοχο, μωρό μου», απάντησε ο Μαρίνος με δυσφορία και
σηκώθηκε από το κρεβάτι.
Προφανώς και καταλάβαινε τι είχε γίνει με τον αυτοκράτορα.
Ποτέ δεν τον θεώρησα βλάκα. Ο Μαρίνος ήπιε μια κούπα κρασί
μονορούφι και κάθισε σε μια καρέκλα πιο κει. Μου έριξε μια ματιά,
χαμογέλασε συγκρατημένα και συνέχισε:
«Κατά τη γνώμη του Νοταρά, ήσουν η πιο άξια για τον
αυτοκράτορα. Σε αγαπούσε πολύ ο γέρος σου κι ας τα πηγαίνατε σαν
το σκύλο με τη γάτα».
«Μα ο Σφραντζής…»
«Την είχε κανονίσει και από κει τη δουλειά ο πατέρας σου. Η
υπόθεση είναι κάπως μπλεγμένη. Άκου τι έγινε. Ο γέρος σου είχε
βάλει κάποιες γυναίκες της αυλής να πιπιλάνε τα αυτιά της συζύγου
του Σφραντζή να μην τον αφήσει να φύγει στο εξωτερικό, ώστε να
μη φέρει ορθόδοξη νύφη στον αυτοκράτορα. Ο Νοταράς ήθελε εσύ να
στεφθείς αυτοκράτειρα. Λοιπόν έσπειρε ζιζάνια κι έτσι η γυναίκα του
Σφραντζή απειλούσε ότι, αν έφευγε πάλι, θα τον χώριζε… κι άλλα
τέτοια. Έφτασε, σου λέω, μέχρι τον αυτοκράτορα, όπως μου είπε κι
ο ίδιος, και του ζήτησε να μην τον ξαναστείλει σε αποστολή έξω!»
«Σοβαρά τώρα;»
«Σοβαρότατα. Ο Νοταράς έψαχνε ταυτόχρονα και για τη δική του
Δυτική πριγκίπισσα για τον αυτοκράτορα, αν δεν πετύχαινε το σχέδιο
μ’ εσένα».
«Ναι, αλλά ο Σφραντζής τελικά έφυγε από την Πόλη και…»
«Έφυγε, πράγματι… αλλά πώς και κυρίως πότε έφυγε».
Σηκώθηκα και πήγα δίπλα του. Με πήρε στην αγκαλιά του και με
φίλησε με πάθος. Μετά συνέχισε:
«Ήταν πέρυσι τον Δεκέμβρη που είχε τάχα συλληφθεί ο πατέρας